Geen idee waar ik de link vandaan heb, maar hier is-t-ie dan:

polter is a graduate of michigan jewish institute with a ba degree in applied science
polter is a member of the american and michigan counseling associations
polter is a bit hard on poor
polter is associate editor of sojourners
polter is the 79
polter is listed in town directories as a clerk
polter is evidently referring to either lead or tin dust
polter is het blijkbaar niet genoeg ons met zijn goedkope poezie te bestoken
polter is couw en dil beide 1 fles bier schuldig
polter is a graduate of ohio state university
polter is the reclaimed land between the canals
polter is evidently referring to
polter is ranked 192 and has played for 6h57m in 14 days
polter is screaming
polter is apparently short for poltergeist
polter is my best friend

Welcome to our website: Black People Love Us!

Blijf lekker thuis De kankeraars kunnen beter niet gaan stemmen De kiezer krijgt altijd gelijk, maar dat wil niet zeggen dat hij het heeft. beter een lage opkomst dan proteststemmen van mensen die alleen maar zeuren. Het vormt het laatste politieke taboe van Nederland. En met de zogenaamde ‘nieuwe politiek’ heeft het nog aan kracht gewonnen: het gelijk van de kiezer. Die kiezer is steeds boven elke twijfel verheven. Wie zijn wijsheid in twijfel trekt, getuigt volgens de heersende mores meteen van een groot dédain voor ‘de wil van het volk’. Deemoedig geven dus ook de post-Pimse politici van de gevestigde partijen aan ‘het signaal te hebben begrepen’. Of dat signaal duidelijk is, of zelfs maar verstandig, durft niemand tot punt van discussie te maken. Dat zou getuigen van te weinig respect. Maar soms is zulk respect voor de wil van de kiezer vooral respect voor de domheid van hem. Helemaal nieuw is dit niet. Of ze nu winnen of verliezen, altijd zien we op de verkiezingsavond lijsttrekkers plechtig verklaren dat de kiezer nu eenmaal gelijk heeft. Dat is evenwel onzin. de afspraak in een democratie is dat de kiezer gelijk kríjgt, niet dat hij het heeft. Men is gehouden de uitkomst te aanvaarden, niet om die te roemen. Ook de afgelopen tijd was er steeds sprake van ‘het gelijk van de kiezer’. Pim, nee, ‘het volk’ heeft het – lees: de regeringsdeelname van de LPF – zo gewild. Afgelopen zondag verklaarde LPF-minister Nawijn in Buitenhof dat hij namens anderhalf miljoen kiezers een lijmpoging verlangde (dat hij die kiezers inmiddels vrijwel allemaal kwijt is, en dat de overige acht miljoen zo’n lijmpoging zo’n lijmpoging juist níét verlangen, is eventjes irrelevant). Laten we er niet omheen draaien: als ‘het volk’ op 15 mei het kabinet-Bentley I heeft gewild, dan heeft het op 15 mei in een vlaag van verstandsverbijstering gehandeld. Daar begint het, getuige de opiniepeilingen, ook zelf langzamerhand achter te komen. De LPF, product én veroorzaker van een half jaar politieke rommel, ziet haar kiezers alle kanten opvliegen, maar voornamelijk naar twee. Enerzijds naar serieuze partijen, waar zij ook voor een deel vandaan kwamen, en anderzijds naar huis, waar zij voor een deel óók vandaan kwamen: het kamp der duurzame niet-stemmers. Als de meesten van de laatste groep in het vervolg weer thuis blijven, is dat helemaal niet zo erg. Zij hebben alle andere Nederlandse burgers een hoop gedoe bezorgd. Die meerderheid heeft recht op goed bestuur, ook als dat ten koste gaat van een megafoon voor een bepaalde minderheid. Het zijn voor een groot deel de slecht opgevoede kankeraars van kroeg en borreltafel, voor wie Den haag alleen maar een zootje is en Pim ‘het eindelijk eens gezegd heeft’: kortom de klonen van ex-Lagerhuis-ster Henk Bres. Waar de eerste groep LPF-kiezers – degenen die in de regel wel stemmen en nu uit teleurstelling naar de LPF zijn uitgeweken – wel aandacht waard is, bleek de tweede groep de afgelopen maanden geen aanwinst voor de politiek. Neem hun reële problemen serieus, maar niet hun irreële gezeur. Daarom liever in januari een lagere opkomst en een goede regering dan een hogere en een slechte. Dat vinden sommige ongetwijfeld arrogant. Maar misschien is arrogantie gewoon een vorm van intelligentie.

Voor een aan medewerkers te geven cursus oud schrift ben ik continu op zoek naar nieuw lesmateriaal. De archieven van instanties die verzoekschriften (requesten) binnenkregen zijn de aangewezen plaatsen om door een grote verscheidenheid aan handschriften te spitten - en er valt veel moois te vinden. Zo zitten er in het archief van de Staten-Generaal meer dan tweehonderd dozen met requesten, lopende van 1600 tot 1795. Deze verzoekschriften, die uit de hele republiek naar Den Haag werden gestuurd, handelen over allerlei zaken. Meteen in de allereerste doos vond ik een tekst met dit als bijlage:

Aen mijne vermogende heeren de Staten Generael van de Vereenigde Nederlanden Gheeft oitmoedelijck te kennen Andries Scholtes, woonende alhier in Den Hage, hoe dat hij suppliant soo vele verpractiseert heeft, dat hij gevonden heeft een nyeuwe ende te voiren ongebruyckte conste, om loopen van pistoletten, roers, mosquetten ende oick groff geschuth te maecken uuyt een massyff geheel ende wel gesmeet ijser, 't welck hij met boren, drayen ofte drielen sonder heet te maecken is hol maeckende, sijnde veel lichter van ijser ende nochtans vele beter, stercker ende versekerder dan de gene die opte oude maniere worden gesmeet, gelijck hij bij 't opmaecken van eenige pistoletten alrede heeft bethoont. Ende het groff geschuth soude sonder comparancie vele beter ende lichter sijn dan het metalen geschuth ende gotelingen, waeraen also dese landen ten hoochsten is gelegen ten opsien van de groote menichte van geschuth die aldaar bijsondere totte scheepvaert van noode is. Ende dat voir dese landen ondienstich soude sijn dat dese conste lichtelick soude worden gedivulgeert, dat oick geen redene soude sijn dat hij suppliant met sonderlinge groote moeyten, arbeyt ende hooftbrekinge sulx te wege gebracht hebbende, van de vruchten van dien bij anderen soude bij namaeckinge worden gefraudeert, bijsonder alsoo hij suppliant het groote werck sonder groote assistencie van penningen nyet en soude connen effectueren, die hij op 't octroy van uwe Moghende Edele verhoopt te vercrijgen. Soo versoect hij suppliant seer oitmoedelijck dat Uwe Edele gelieve hem te verleenen op ene brieven van octroye daerbij hem met sijne sonen ende den genen die hem totte voorschreven costen sal assisteren, ende nyemant anders toegelaten sij 't voorschreven werck te maecken off te doen maecken, ende daerbij allen anderen van wat conditie hij sij verboden werde 't voirschreven werck in dese Vereenichde Nederlanden na te maecken, off eenich diergelijck buyten dese landen gemaeckt, in de selve landen te brengen off te vercoopen, op te verbeurte van alle 't selve werck dat in dese landen gevonden sal worden, gemaeckt, gebracht off vercoft te sijn bij den suppliant nyet gemaect ende met sijn merck nyet gemerct sijnde, ende daerenboven op elcke mosquette, roer ofte pistolet ende mindre stuck werckx te verbeuren een peyne van vijffentwintich gulden, ende van meerder werck op elck stuck een somme van drye hondert gulden, alles te appliceren een derdendeel ten profite van de armen, een derdendeel voir den officier die d'executie doet ende een derdendeel voir den aenbrenger, off op alsulken andere peynen als Uwe Edele gelieven sal te ordonneren. 't Welck doende etcetera.

M. K. Gandhi, on being asked about western civilization:

"It would be a good idea.”

Rare grapjassen vind ik dat, vogelbekdieren (Ornithorhyncus Anatinus of Ornithorhyncus Paradoxus). Het rechter exemplaar op deze afbeelding lijkt overigens wel bijzonder veel plezier te hebben.

Utrecht kiest voor haas op Neude Thinker on Rock, een beeld van de Britse kunstenaar Barry Flanagan, siert vanaf komende zomer het Utrechtse binnenstadsplein de Neude. Dat heeft een meerderheid van de ruim 4000 deelnemers aan een stadspeiling in de Domstad bepaald. De Thinker is een haas op een rotsblok, die - net als de Denker van Rodin - met zijn elleboog op zijn knie en met zijn poot onder de kin voor zich uit staart. De gemeente Utrecht kocht het bronzen beeld in 1998 voor zes ton. Een storm van protest was toen het gevolg. Het beeld, inclusief sokkel bijna zes meter hoog, zou veel te groot zijn voor het plein. Ook zou de procedure die aan de aankoop voorafging, ondemocratisch zijn geweest. Het gemeentebestuur besloot vervolgens de bevolking te laten kiezen uit drie werken. De haas kreeg daarmee concurrentie van Judith, een abstracte sculptuur van een vrouw van de Duitse kunstenaar Markus Lpertz en een naamloze balkensculptuur van de Amerikaan Joel Shapiro. De haas kreeg 83 procent van de stemmen, de balkensculptuur 12 en Judith 5 procent. Kunstenaar Flanagan heeft vijf exemplaren gemaakt van Thinker on Rock. Een staat er in de National Gallery in Washington en een in een winkelcentrum in New York. [bron: Cultuurnet]

Vanaf het eerste moment dat ik 'm zag, in het Centraal Museum, in 1998 of 1999, vond ik 'm helemaal geweldig: Rodin revisited. Stel je voor, zo'n beeld op het Neude, midden in de stad.
Nu, vier jaar en veel vijven en zessen later, is-t-ie eindelijk geplaatst. En ik vind 'm helemaal te gek. Staatsie woar!

Update
Iemand heeft 'm wat te eten gegeven... :-)

Tomorrow the [Israeli] High Court of Justice will discuss the petition of eight men who refused to report for reserve duty, who want a ruling that their refusal is legal, because since the Al Aqsa Intifada, the occupation and IDF [Israel Defense Forces] activities in the territories are what is illegal.

Voor hen die geen Duitsch lezen, maar wel van die ouwe zakken zijn als Couw en ik: de John F. Kennedy Library and Museum en de Lyndon B. Johnson Library and Museum hebben ook het een en ander, in het Engelsch wel te verstaan.

Bij de BBC vraagt men zich af wie de Greatest Briton is. Leuk als who-is-who en kriskrasreisje door het nationale verleden, maar ik houd niet zo van persoonlijkheidscultussen - vooral niet al als het eigenlijk alleen maar om de familienaam draait...

Een prachtig plaatje (gemaakt door Roel Rozenburg), nu ook in groter formaat gevonden:

Na de kickboksclub - H.J.A. Hofland Op het ogenblik dat ik dit schrijf, heeft Nederland een kabinet; als u dit leest waarschijnlijk niet meer. Theoretisch kan er dan nog het één en ander worden geknutseld, maar het sop is de kool niet waard. Willen we het fatsoen in de Nederlandse politiek herstellen, dan moeten er nieuwe verkiezingen komen. Want dit kabinet is gebouwd op wind; het is zèlf ook wind. Het heeft zich historisch belachelijk gemaakt. Het tragische is, dat dit een paar maanden lang proefondervindelijk moest worden aangetoond, vóór iedereen het kon geloven. Op wie en welk programma de kiezers van de LPF ook hebben gestemd, in ieder geval niet op dit gezelschap van onverdraagzame ambitieuzen, onbetrouwbare particulieren en opportunisten met een enkele gewone leugenaar ertussen. Niet op de dames en heren die dan weer in publiek handgemeen, dan weer in de verfoeide achterkamertjes al maanden, en nu met behulp van professionele krachten, hun miserabele ruzies proberen op te lossen. Gegeven de tegenstelling tussen de geweldige beloften van vernieuwing in de campagne en de praktijk van alle dag, is maar één conclusie mogelijk. Bijna een kwart van het electoraat blijkt het slachtoffer te zijn geworden van grootschalig bedrog. Dat dit geen bedrog met voorbedachten rade is, doet niet terzake. Te lang te veel beloven is óók een vorm van bedrog. Misschien is herhaalde contractbreuk een betere term. Maar, zal men zeggen, ze zijn zich hun fouten bewust, ze doen nog altijd hun uiterste best om er iets beters van te maken. Wie weet. Het resultaat moet nog vertoond worden. Voor het bijleggen van ruzies waarbij een groot belang op het spel staat, is een termijn. Wordt die overschreden, dan weegt de schade die ruzies hebben toegebracht zwaarder dan het min of meer hoopvolle vooruitzicht op de nog hypothetische verzoening. Dat geldt voor het betrokken belang en voor de ruziemakers zelf. Die hebben namelijk hun vertrouwen verspeeld. Zo ver is het met de kickboksvereniging van de LPF gekomen. Wie gelijk heeft, wie de brave en de boze geesten zijn, doet niet meer terzake. De partij als geheel heeft het contract met haar kiezers feitelijk, bij herhaling gebroken. Dit betekent dat de leden die door het succes van de LPF in de Tweede Kamer zijn gekomen, daar overwegend namens zichzelf zitten. En dus verder, dat de LPF-ministers geen op fatsoensnormen gebaseerde steun in het parlement meer hebben. In de ministerraad zijn ze geen gesprekspartners meer. Dat is de formele kant van de zaak. De materiële kant is dat als nu verkiezingen zouden worden gehouden, de LPF daar gedecimeerd uit te voorschijn zou komen. Enquêtes laten een gestage afbrokkeling zien. Het meest recente onderzoek meldt de teruggang van 26 naar 3 zetels. De grote worsteling tussen professor dr. Eduard Bomhoff en grootondernemer Herman Heinsbroek is het dramatische einde van de voorstelling, de broedertwist waarin de hele familie ondergaat. Ongelofelijk. Uitslagen van onderzoeken naar de publieke opinie zijn geen staatsrechtelijk argument. Onder deze omstandigheden vormen ze het aanvullend, doorslaggevend bewijs. Nieuwe verkiezingen dus, waarschijnlijk midden januari 2003. Die zullen dan worden gehouden op de puinhopen van de vernieuwing. Laten we voor een paar speculaties niet terugschrikken. De pessimistische. Voor het grote aantal kiezers dat zich, op welke grond dan ook, door het bestel van paars buitengesloten voelde en zijn hoop op het wonder van Pim had gevestigd, kan dit een reden zijn om zich voorgoed niet meer met ‘de politiek' in te laten. Even heeft het erop geleken dat de performance van Fortuyn de gestage depolitisering had gestuit. Ik ben altijd van mening geweest dat dit een vergissing is, omdat revoluties en doorbraken in Nederland hoe dan ook op een mislukking uitlopen. Ik kan me voorstellen dat de manier waarop het deze keer is mislukt, bij degenen die de LPF en dit kabinet vertrouwd hebben, een bodemloze afkeer van ‘de politiek' heeft bezorgd. Dat zullen we dan in januari ervaren. De optimistische. De gebeurtenissen van de afgelopen maanden zullen het effect hebben van een catharsis. Degenen die hoopten op wonderen in de politiek, zijn van deze naïviteit bevrijd. De kwakzalvers hebben hun overtuigingskracht verloren. De kiezers zullen weer in staat zijn, met het gebruik van hun hersens de politieke programma's te vergelijken. Ze zullen, met hun herwonnen mensenkennis, de politici beoordelen die de programma's zoveel mogelijk, binnen de grenzen van het in de democratie haalbare, moeten verwezenlijken. Binnen twee maanden zullen ook de gehavende partijen alles doen om hun schade te herstellen. De Partij van de Arbeid zal erin slagen zich te reorganiseren en een overtuigende politieke leider te vinden. Het CDA zal zich moeten beraden of deze minister-president, hoofdonderwijzer die in zijn klas geen orde kon houden, de gewenste aanvoerder is. Een maand reorganisatie en een maand campagne. Dat is heel veel binnen een zeer korte tijd. Maar het moet, willen we de toestanden van gisteren niet prolongeren. De gebeurtenissen van 2002 lijken een breuk in de Nederlandse continuïteit, van de opkomst van Fortuyn, de moord, de woekeringen van politieke haat, de ontbinding van de LPF, tot de dag van vandaag. Weldadig zou het zijn, als hierna, door ervaringen wijzer geworden, de rationele traagheid die onze politiek in zijn beste tijden kenmerkt, weer de overhand kreeg. Maar soms - dat is strikt particulier - denk ik dat dit hele land eerst naar de psychiater moet. Vrome wens. Dat kan niet. Op grondslag van historische sensaties, de vroegere revoluties en doorbraken die ten onder zijn gegaan, wed ik voorlopig op het optimistische scenario.

Ik ben benieuwd wanneer de mensen de boeken van Pim Fortuyn voor een euro per stuk de deur uit gaan doen, zoals ze eerder alle Marxistisch-Leninistische en populair-sociologische en psychologische werken verkochten.
In de vrees dat dat eerder koninginnedag 2004 dan die van 2003 zal zijn...

Vandaag werd in de media te pas en te onpas de uitdrukking "Poolse landdag" gebezigd. Dat er een drukte van belang of een plek waar iedereen door elkaar praat ("kippenhok" zou ik zeggen) mee bedoeld wordt was me wel duidelijk. Maar de etymologie van de term was me dat niet.
En wat doe je dan: je gooit een hengeltje uit via de chat en de mail en waarempel: er komt een antwoord:

[...] de Poolse Landdag [is] hetzelfde als de inmiddels uit het spraakgebruik geraakte uitdrukking "het lijkt hier wel een jodenkerk" (aangezien in 'n synagoge veel religieuzen hardop door elkaar heen fragmenten uit de Thora opdreunen). [...] De term Poolse Landdag is ontstaan omdat Polen het enige land ter wereld was waar door het parlement een koning werd gekozen en dat kon werkelijk iedereen zijn, dat hoefde niet iemand uit Polen te zijn. In de Poolse historie zijn dan ook regelmatig koningen gekozen van buiten Polen, zo was er ooit een Litouwer en een Zweed koning van Polen. Het gekrakeel dat dit veroorzaakte (en vanwege de verschillende talen ook opleverde) leidde tot de beeldende zinsnede "Poolse Landdag".

Zo, ook weer opgelost.

'De politiek is opgelaaid op een zeer fout moment' Slechts 'piëteit' in verband met de begrafenis van prins Claus weerhield CDA en VVD ervan, nog gisteravond het definitieve einde van de coalitie van CDA, LPF en VVD aan te kondigen. Wat sinds gisteren gebeurde. Slechts een ministerraad over het Europees beleid was de bedoeling, verzekerden intimi van premier Balkenende gisteravond laat. Vergaderen, zo kort na de begrafenis van prins Claus was natuurlijk een risico, maar het kabinetstandpunt over de uitbreiding van de Europese Unie mocht de Tweede Kamer niet langer worden onthouden. De ingelaste ministerraad van 15 oktober bracht echter het einde van het kabinet- Balkenende - 'Europa' kwam in de Trêveszaal met geen woord meer aan de orde. Slechts 'piëteit' in verband met de begrafenis van prins Claus weerhield CDA en VVD ervan, nog gisteravond het definitieve einde van de coalitie van CDA, LPF en VVD aan te kondigen. 16.20 uur, dinsdagmiddag. ,,Er zijn nieuwe ontwikkelingen'', zegt een gejaagde Mat Herben en haast zich van het Kamergebouw naar het ministerie van Verkeer en waterstaat, waar de bewindslieden van de LPF bijeen zijn. Herben, LPF-onderhandelaar bij de totstandkoming van het kabinet Balkenende en de enige die in de LPF-fractie nog eenheid teweeg kan brengen, heeft zojuist op de gangen van het Kamergebouw journalisten verteld, dat híj morgen Harry Wijnschenk opvolgt als LPF-fractievoorzitter en politiek leider. De 'nieuwe ontwikkelingen' waarop Herben doelt, blijken een verdere escalatie van het conflict in de ploeg LPF-bewindslieden. Vice-premier Bomhoff en minister Heinsbroek spreken daar helemaal niet meer met elkaar - alleen elk afzonderlijk met de Rotterdamse hoogleraar Van Schendelen, die eerder de Fortuyn-aanhangers in Rotterdam met CDA en VVD in één College tezamen bracht, en nu zijn krachten op de LPF in Den Haag beproeft. Met uitzondering van staatssecretaris Van Leeuwen, die de vergadering voortijdig verlaat, komen alle LPF-bewindslieden tot de conclusie dat de kemphanen Bomhoff en Heinsbroek beiden het kabinet moeten verlaten. Dezen blijken echter geen van beiden bereid hun zetel op te geven. 17.50 uur. De VVD-bewindslieden komen uit hun beraad op het ministerie van Binnenlandse zaken, waar VVD-vice-premier Remkes gastheer was. Nee, over Europa zal de ministerraad straks niet meer gaan, weet minister Korthals. Wel over de crisis bij de LPF, die deze dag definitief tot de crisis van het kabinet wordt. ,,Wij maken ons grote zorgen'', verzekeren Hoogervorst en Remkes in koor. 18.40 uur. ,,Het gaat om de geloofwaardigheid van de politiek'', zegt premier Balkenende, aankomend bij de Trêveszaal, waar de ministerraad vergadert. Ook de premier blijkt dus op de hoogte van de plotselinge agenda-wijziging. Het spreekgestoelte in perscentrum Nieuwspoort, waar de premier later op de avond had willen uiteenzetten dat het kabinet zijn mannetje in Europa staat, zal ongebruikt blijven. Balkenende onthult vrijdag de LPF-ministers de wacht te hebben aangezegd: vandaag moest hun conflict zijn opgelost. Bij hun aankomst blijkt eens te meer, dat dit niet is gelukt. Eerst Nawijn en De Boer (,,wij gaan naar de minister-president''), die Balkenende nog voor de raad op de hoogte willen stellen van hun inzicht dat Bomhoff en Heinsbroek allebei uit het kabinet moeten vertrekken. En daarna, afzonderlijk, Heinsbroek en Bomhoff, die verzekeren dat ze nog in functie zijn. 21.28 uur. VVD-vice-premier Remkes komt naar buiten: ,,uit piëteit'' gaat het pas morgen verder, meldt hij. Net als de andere ministers beroept hij zich op de binnen gemaakte afspraak, vanavond niets meer te zeggen. Ook Heinsbroek wil niets zeggen: ,,eindelijk hebben we eens goed afgesproken dat we geen commentaar leveren'', zegt hij. En heeft minister Donner wellicht zin om volgende week weer als informateur op te treden, nu voor Balkenende II? ,,Nee, dank U''. 22.28 uur. Van de ministers is alleen Bomhoff nagebleven - ,,om na te denken'', heet het. Dan geeft hij een op het eerste gezicht niet zeer relevante verklaring af: Bomhoff verwacht dat de LPF-fractie hem morgen nogmaals zal verzoeken, de wachtlijsten in de gezondheidszorg weg te werken. ,,De politiek is opgelaaid op een zeer fout moment. We moeten aan het werk''. 23.15 uur. Als laatste verlaat premier Balkenende de Trêveszaal. ,,Daadkracht is het kriterium, waaraan alles moet voldoen'', zegt hij. Maar niet langer heeft deze slogan van de premier betrekking op veiligheid, zorg, of normen en waarden. Het gaat nu om ,,de positie van het kabinet'', die door de ontwikkelingen van de LPF is ondergraven. Woensdagmorgen begint het naspel met bezoeken van fractieleiders Verhagen (CDA) en Zalm (VVD) aan de premier. Beiden hebben hun analyse klaar: met dit kabinet met de LPF is het gedaan. De tot LPF-fractievoorzitter verkozen Herben poogt nog te redden, door Bomhoff en Heinsbroek tot vertrek te manen. Na een gesprek met Balkenende concludeert ook Herben dat het is afgelopen.

Premier Balkenende moet een daad stellen De LPF-vetes ondermijnen de politieke en bestuurlijke daadkracht. Voor premier Balkenende blijft eigenlijk maar één weg over: de Tweede Kamer ontbinden en nieuwe verkiezingen uitschrijven, vinden Menno de Bruyne en B.J. van der Vlies. Zo kan het niet langer. Zelfs toen prins Claus nog niet was bijgezet, konden sommige LPF'ers het niet laten om hun verbeten machtsstrijd voort te zetten. Gevoegd bij de beschamende taferelen die eerder werden vertoond, is maar één conclusie mogelijk: zo kan het niet langer. De minister-president moet snel orde op zaken stellen door schoon schip te maken. Premier Balkenende moet de Tweede Kamer ontbinden. Twee christen-democratische politici schreven parlementaire geschiedenis door op het goede moment precies de juiste verzuchting te slaken. De eerste was CHU-fractievoorzitter Tilanus, die in 1958 bij de breuk in het (laatste) kabinet-Drees zei: ,,Moet dit nu zo?'' Zijn partijgenote jonkvrouw Wttewaal van Stoetwegen wist twaalf jaar later ieders gevoelens treffend te verwoorden door tijdens een nachtelijk debat over het ingewikkelde belastingstelsel een eind aan de beraadslagingen te maken met de opmerking: ,,Dit is gekkenwerk.'' Deze one-liners avant-la-lettre zijn anno 2002 meer dan memorabel naar aanleiding van de voor het front van de natie uitgevochten twisten in de Lijst Pim Fortuyn. Nu is het bepaald niet voor het eerst dat partijgenoten ruziënd over de straat rollen. Bijzonder is echter wél dat de LPF op dit moment de op één na grootste partij van het land is, en dat deze formatie een van de dragende pijlers is van het kabinet. Nieuw is ook de onbeschaamdheid waarmee het spel om de macht wordt uitgevochten. Natuurlijk was deze heisa, gelet op de turbulente ontstaansgeschiedenis van deze nieuwe groepering, te verwachten. Dat doet aan de ernst en schadelijkheid van de Binnenhofse LPF-vetes niets af. Integendeel, het is reden temeer voor zorg. De ruim anderhalf miljoen kiezers die hun stem toevertrouwden aan de LPF, voelen zich misleid. En terecht, want ze zijn bedrogen uitgekomen. Aan te nemen valt dat juist deze kiezers, van wie velen sowieso al geen fiducie hadden in 'Den Haag', definitief het vertrouwen hebben verloren in de werking van ons parlementaire stelsel. Dat is een gevaarlijke ontwikkeling, waarvan de kwalijke gevolgen, zeker op de langere termijn, gevreesd moeten worden. De houding van de andere partijen, inclusief de coalitiepartners, is tot op heden die van ongeruste (CDA en VVD) dan wel geamuseerde toeschouwers (oppositie). De vraag is hoe lang wij ons deze houding kunnen permitteren. Het 'gedoe' woekert namelijk door. Nota bene zelfs toen in verband met het overlijden van prins Claus politiek Den Haag een pas op de plaats maakte, ontzagen LPF'ers zich niet om de onderlinge ruzies verder uit te vechten. En waar allang voor gevreesd werd, is bewaarheid. De vlam is inmiddels overgeslagen van de Tweede Kamer naar de Trêveszaal, waar bewindslieden van LPF-huize naar het schijnt niet meer door één deur kunnen. Voor de politiek en voor het bestuur van ons land is dat een funeste ontwikkeling. Het kabinet heeft als motto 'duidelijkheid en daadkracht'. Nu de situatie is zoals ze is, is het zaak dat de premier dit motto in daden omzet. Daadkracht is nodig om duidelijkheid te scheppen. Concreet: minister-president Balkenende moet de Tweede Kamer ontbinden en nieuwe verkiezingen uitschrijven. De premier heeft die mogelijkheid op basis van artikel 64 van de Grondwet: ,,Elk der Kamers kan bij Koninklijk Besluit worden ontbonden.'' Deze ontbindingsbevoegdheid is direct gekoppeld aan snelle nieuwe verkiezingen. De nieuwgekozen Kamer moet binnen drie maanden samenkomen. Het ontbindingsrecht heeft sinds de invoering in 1848 een hele ontwikkeling doorgemaakt. Aanvankelijk was het een middel om een conflict of patstelling tussen Kamer en kabinet te doorbreken. In de twintigste eeuw evolueerde het onder de vigeur van de vertrouwensregel tot een instrument om na een crisis via een kiezersuitspraak helderheid te scheppen over de politieke (krachts)verhoudingen. De bron van de huidige rumor in casa is de LPF-fractie in de Tweede Kamer. Als stabiele factor, en daarmee als betrouwbare coalitiepartner, is deze fractie volledig afgeschreven. Op de achtergrond speelt mee de ordinaire machtsstrijd in de LPF-partijorganisatie, met, zoals gezegd, vertakkingen tot in het kabinet. Op zichzelf genomen is dat niets nieuws. In het verleden zijn wel meer (coalitie-)partijen ten prooi gevallen aan interne tegenstellingen (VVD in 1989, CDA in 1977), maar niet eerder was de machtsstrijd van dien aard, dat een Kamervoorzitter zich genoodzaakt voelde om publiekelijk zijn zorgen uit te spreken over het aanzien van het parlement. Veelzeggend is verder dat Nederland door de LPF-perikelen elders in de wereld geldt als 'een voorwerp van aanhoudende zorg' van buitenlandse regeringen. Gezien deze beschamende feiten, gevoegd bij de aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat de LPF, gelet op haar karakter, ontstaansgeschiedenis en de aard van de conflicten, een bron van voortdurende tweespalt zal zijn, ligt het nu op de weg van de minister-president om een daad te stellen. Wachten tot de LPF zichzelf nog verder ruïneert, en de coalitie daardoor alsnog breekt, is geen oplossing. Die optie is zachtjesaan onverantwoord, mede omdat het aanzien van de politiek met de dag meer schade lijdt, en daarmee het vertrouwen in ons parlementaire stelsel. De zorg daarover gaat iedereen aan. Minister-president Balkenende zou het land dan ook de beste dienst bewijzen door nu te concluderen: zo kan het niet langer. Met deze one-liner zou ook híj zich een eervolle plaats kunnen verwerven in de geschiedenisboekjes. ,,Moet dit nu zo?'' Ja, want ,,dit is gekkenwerk.''

WASHINGTON — This has always been a place where people say the opposite of what they mean. But last week, the capital soared to ominous new Orwellian heights.
Senator Hillary Rodham Clinton voted to let the president use force in Iraq because she didn't want the president to use force in Iraq.
Giving Mr. Bush bipartisan support, she said, would make his success at the U.N. "more likely, and, therefore, war less likely."
The White House feigned interest in negotiation while planning for annexation without representation.
The Democrats were desperate to put the war behind them, so they put the war in front of them.
They didn't want to seem weak, so they made the president stronger, which makes them weaker.
Mr. Bush said he needed Congressional support to win at the U.N., but he wants to fail at the U.N. so he can install his own MacArthur as viceroy of Iraq. (Poor Tommy Franks may finally have to leave Tampa.)
Mr. Bush says he's in a rush to go to war with Iraq because it's so strong, but he's in a rush to go to war with Iraq because it's so weak.
In his Cincinnati speech, he warned of a menacing Iraqi drone that could fly across the ocean and spray germs or chemicals on us. But Pentagon experts say the drone could not make the trip and would have to be disassembled, shipped over, sneaked in and reassembled.
Mr. Bush said he wanted an independent 9/11 commission to investigate more broadly what went wrong with the government before 9/11. But now he's trying to kill the panel because he already knows just about everything went wrong before 9/11. He doesn't want us to know. Doesn't he know that we already know?
The president's father lamented in his diary in 1991 that his Persian Gulf war didn't have a clean end because "there is no battleship Missouri surrender." Now the son wants to skip the surrender and turn Baghdad into Houston East, putting a branch of the Petroleum Club at the intersection of the Tigris and the Euphrates.
Tom Daschle, Dianne Feinstein and other doubters came around on Thursday to the view that Iraq is an urgent threat after the C.I.A. director, George Tenet, sent Congress a memo on Monday stating that Iraq is not an urgent threat.
Mr. Tenet, a Clinton holdover, is desperate to please Mr. Bush. Senators joke that he gives the president intelligence briefings while polishing Mr. Bush's shoes. So the C.I.A. chief was embarrassed to find himself insinuating that W. is hyping his war.
After providing the smoking gun to show that Mr. Bush has no smoking gun, the usually silent top spook was frantically calling reporters on Tuesday night to insist that there's no daylight between him and the president on Iraq.
Let's see: Mr. Tenet says Saddam is unlikely to initiate a chemical or biological attack against us unless we attack him, and Mr. Bush says Saddam is likely to initiate a chemical or biological attack so we must attack him.
The C.I.A. says Saddam will use his nasty weapons against us only if he thinks he has nothing to lose. So the White House leaks its plans about the occupation of Iraq, leaving Saddam nothing to lose.
The president says Iraq is linked to Islamic terrorists so we must attack, while the C.I.A. says that Iraq will link up with Islamic terrorists only if we attack.
Mr. Bush says the war on Iraq will help us in the war on terrorism. But somebody forgot to tell the Osama lieutenant Ayman al-Zawahiri, who says the war on Iraq justifies more terrorist attacks. Mr. Zawahiri's taped message has incited Al Qaeda warriors to new attacks while we're preoccupied with our post-occupation.
When asked if Iraq in 2003 would look like Japan in 1945, Ari Fleischer said no, it would look like Afghanistan in 2002. But Afghanistan is now even more dangerous than the suburbs of Washington. We have lost interest in Afghanistan because we are too busy trying to turn Iraq into Japan.
The Nobel committee gave Jimmy Carter the peace prize as a way of giving W. the war booby prize.
Still, George Bush, the failed Harken oil executive, and Dick Cheney, the inept Halliburton chairman, will finally get their gusher.
One day, the prez was shootin' at a dictator bein' rude, and up from the ground came a bubblin' crude. Oil, that is. Black gold. Baghdad tea.

Omdat Dil op vakantie is, post ik - geheel in zijn geest - plaatjes van belangrijke werken uit de kunstgeschiedenis.

Nummer 1
L'origine du monde van Gustave Courbet, 1866.

Een schilderij dat bij de vernissage een enorm tumult veroorzaakte.
(verzin zelf maar waarom)

Gisteren heb ik flink zitten spitten in het bedrijfsarchief van Lindeteves Jacoberg, een handelshuis dat voornamelijk actief was in Nederlands-Indië en daar hoofdzakelijk grote machines leverde aan plantages, fabrieken, olieraffinaderijen en elektriciteitsbedrijven. Als het van ijzer was, kon je bij Lindeteves terecht.
In het archief miegelt het van de foto's van de installatie en het in bedrijf zijn van die machines; de trots spat er van af. Hierboven het interieur van een suikerfabriek in Semarang, 1922 (op te klikken naar groot formaat).

Vervoer voor de tenuitvoerlegging van de vijfde regel is hierbij geregeld. Handig voor Oost-Duitschland: hij rijdt op alles!
(hier nog een)

Dit hadden jullie niet verwacht, hè?

Maas wil Wijnschenk met aanhang uit de LPF-fractie DEN HAAG, 9 OKT. Interim-partijvoorzitter Ed Maas van de LPF vindt dat de LPF-fractie haar voorzitter Wijnschenk en zijn aanhangers op korte termijn uit de fractie moet zetten. ,,Ik denk niet dat dat groepje nog te handhaven is'', zei Maas vanmorgen. ,,Je kan wel handjes schudden, maar dan is het over een paar maanden weer raak.'' Kandidaat-partijvoorzitter Maas maakt daarmee duidelijk dat hij niets ziet in een mogelijke verzoening in de vorige week uitgebroken stammenstrijd in de LPF, die ook het kabinet in gevaar kan brengen. Cruciaal voor dit laatste is de positie die LPF-minister Heinsbroek van Economische Zaken inneemt. Hij steunt de bekritiseerde Wijnschenk tot nu toe volledig. Regiobestuurders en het interim-bestuur van Maas, die gesteund worden door vice-premier Bomhoff, staatssecretaris Van Leeuwen en een deel van de fractie, drongen dit weekeinde aan op het vertrek van Wijnschenk als fractievoorzitter. Maas gaat nu een stap verder en wil het vertrek van Wijnschenk uit de fractie. De LPF-fractietop probeert deze week, waarin het Haagse politieke leven tot stilstand is gekomen wegens de rouw om prins Claus, juist te gebruiken voor gesprekken in de fractie om te voorkomen dat de LPF volgende week uiteenspat. De aanvankelijk voor gisteren geplande fractievergadering over de positie van Wijnschenk is uitgesteld tot volgende week woensdag, na de uitvaart van prins Claus. Gisteren zei Wijnschenk dat de fractie ,,tot die tijd rust en respect'' in acht zal nemen. Uit kringen rond het kabinet wordt vernomen dat ook daar werd gehoopt dat de ingelaste rustperiode deëscalerend zou kunnen werken. De ministers worden telkens overvallen door de onvoorspelbaarheid van het conflict in de LPF dat in het geheel niet langs klassieke politieke lijnen verloopt. Van belang voor het kabinet is de vraag of Heinsbroek zich achter Wijnschenk blijft scharen als deze uit de fractie wordt gezet, of dat hij zich dan alsnog zal neerleggen bij een besluit van de meerderheid van de fractie. Behalve Wijnschenk noemde Maas vanmorgen met name fractielid Schonewille als fractielid dat moet vertrekken. Hij ziet Schonewille als ,,Wijnschenks denktank''. Andere medestanders tot dusverre van Wijnschenk, zoals de Kamerleden De Graaf en Hoogendijk, behoren volgens Maas ,,minder'' tot het groepje rond Wijnschenk. Verder eist interim-partijvoorzitter Maas dat de hele LPF-fractie excuses aanbiedt voor ,,beschadiging'' door Wijnschenk. Wijnschenk zelf wil dat niet doen. Maas voelt zich naar eigen zeggen nog steeds ,,grof beledigd'' door ,,ongefundeerde beschuldigingen'' van Wijnschenk, die vorige week zei dat Maas als vastgoedhandelaar vrienden uit die branche wil lanceren bij de Provinciale-Statenverkiezingen. Zonder excuses wil Maas zich niet kandidaat te stellen voor het partijvoorzitterschap, bij de algemene ledenvergadering eind volgende week. Wijnschenk heeft al gezegd dat zijn opmerking ,,onjuist'' was omdat hij zich baseerde op geruchten. Maas zegt daarover: ,,Ik heb geen excuses gezien.'' Met zijn eis stelt Maas het conflict tussen partij en fractietop over de positie van Wijnschenk op scherp. Gisteren zou de LPF-fractie stemmen over het al dan niet aanblijven van Wijnschenk, nadat de regiobesturen en het interim-partijbestuur onder leiding van Maas zaterdag het vertrouwen in hem opzegden. Dat fractieberaad is opgeschort tot volgende week woensdag, na de uitvaart van prins Claus. Maas zegt nu dat het hem ,,tegenvalt dat de fractie nog geen stelling heeft genomen'' in het conflict tussen hem en Wijnschenk. ,,Als er iets moeilijks is, los ik dat in tien minuten op, ik laat het niet drie weken liggen'', aldus Maas. Wijnschenk liet vanmorgen via een woordvoerder weten niet te willen reageren op de uitlatingen van Maas. Wijnschenk wil ,,niet rollend naar buiten te komen'' tot na de uitvaart van prins Claus. De inmiddels 24 zetels grote LPF-fractie is de laatste twee weken in verschillende kampen uiteengevallen. De scheuring begon nadat Wijnschenk in conflict kwam met de inmiddels uit de fractie gezette Kamerleden De Jong en Eberhard. Zij wilden een einde aan de ,,ondemocratische'' leiding van Wijnschenk, die alleen zijn dertienkoppig fractiebestuur zou betrekken bij het beleid. Een groeiend aantal fractieleden deelt de kritiek op Wijnschenk, evenals de regiobestuurders en het interim-bestuur onder leiding van interim-voorzitter Maas. Wijnschenk sprak gisteren lang met oud-fractievoorzitter Herben, die door het interim-bestuur wordt gezien als goede opvolger. Wijnschenk wil ,,pas na de begrafenis van Claus'' zeggen wat zij hebben afgesproken. Herben stelde eerder voor Wijnschenk tot de Kerst te laten aanblijven. Voor andere fractieleden is dat ,,onbespreekbaar'', zoals fractielid Van As gisteren zei. Volgens Maas zal de fractie niet sterk verzwakken als Wijnschenk en zijn vrienden uit de LPF-fractie verdwijnen. Een ander 'criterium' van Maas om zichzelf volgende week zaterdag kandidaat te stellen voor het partijvoorzitterschap is dat rivalen in de partij zoals LPF-oprichter Albert de Booij en voormalig interim-bestuurslid Sleeswijk Visser niet tegelijk met hem in het bestuur worden gekozen.

Fotograaf Jacques de Nijs van het fotopersbureau ANEFO oefent zich, als voorbereiding op het aanstaande huwelijk van Beatrix en Claus (10 maart 1966) in het rolschaatsen. De verwachting is dat dit in de drukte de snelste manier zal zijn om snel weer op het hoofdkantoor van ANEFO terug te komen om de foto's de wereld in te zenden (op de achtergrond de Westerkerk).

The president's real goal in Iraq The official story on Iraq has never made sense. The connection that the Bush administration has tried to draw between Iraq and al-Qaida has always seemed contrived and artificial. In fact, it was hard to believe that smart people in the Bush administration would start a major war based on such flimsy evidence. The pieces just didn't fit. Something else had to be going on; something was missing. In recent days, those missing pieces have finally begun to fall into place. As it turns out, this is not really about Iraq. It is not about weapons of mass destruction, or terrorism, or Saddam, or U.N. resolutions. This war, should it come, is intended to mark the official emergence of the United States as a full-fledged global empire, seizing sole responsibility and authority as planetary policeman. It would be the culmination of a plan 10 years or more in the making, carried out by those who believe the United States must seize the opportunity for global domination, even if it means becoming the "American imperialists" that our enemies always claimed we were. Once that is understood, other mysteries solve themselves. For example, why does the administration seem unconcerned about an exit strategy from Iraq once Saddam is toppled? Because we won't be leaving. Having conquered Iraq, the United States will create permanent military bases in that country from which to dominate the Middle East, including neighboring Iran. In an interview Friday, Defense Secretary Donald Rumsfeld brushed aside that suggestion, noting that the United States does not covet other nations' territory. That may be true, but 57 years after World War II ended, we still have major bases in Germany and Japan. We will do the same in Iraq. And why has the administration dismissed the option of containing and deterring Iraq, as we had the Soviet Union for 45 years? Because even if it worked, containment and deterrence would not allow the expansion of American power. Besides, they are beneath us as an empire. Rome did not stoop to containment; it conquered. And so should we. Among the architects of this would-be American Empire are a group of brilliant and powerful people who now hold key positions in the Bush administration: They envision the creation and enforcement of what they call a worldwide "Pax Americana," or American peace. But so far, the American people have not appreciated the true extent of that ambition. Part of it's laid out in the National Security Strategy, a document in which each administration outlines its approach to defending the country. The Bush administration plan, released Sept. 20, marks a significant departure from previous approaches, a change that it attributes largely to the attacks of Sept. 11. To address the terrorism threat, the president's report lays out a newly aggressive military and foreign policy, embracing pre-emptive attack against perceived enemies. It speaks in blunt terms of what it calls "American internationalism," of ignoring international opinion if that suits U.S. interests. "The best defense is a good offense," the document asserts. It dismisses deterrence as a Cold War relic and instead talks of "convincing or compelling states to accept their sovereign responsibilities." In essence, it lays out a plan for permanent U.S. military and economic domination of every region on the globe, unfettered by international treaty or concern. And to make that plan a reality, it envisions a stark expansion of our global military presence. "The United States will require bases and stations within and beyond Western Europe and Northeast Asia," the document warns, "as well as temporary access arrangements for the long-distance deployment of U.S. troops." The report's repeated references to terrorism are misleading, however, because the approach of the new National Security Strategy was clearly not inspired by the events of Sept. 11. They can be found in much the same language in a report issued in September 2000 by the Project for the New American Century, a group of conservative interventionists outraged by the thought that the United States might be forfeiting its chance at a global empire. "At no time in history has the international security order been as conducive to American interests and ideals," the report said. stated two years ago. "The challenge of this coming century is to preserve and enhance this 'American peace.' " Familiar themes Overall, that 2000 report reads like a blueprint for current Bush defense policy. Most of what it advocates, the Bush administration has tried to accomplish. For example, the project report urged the repudiation of the anti-ballistic missile treaty and a commitment to a global missile defense system. The administration has taken that course. It recommended that to project sufficient power worldwide to enforce Pax Americana, the United States would have to increase defense spending from 3 percent of gross domestic product to as much as 3.8 percent. For next year, the Bush administration has requested a defense budget of $379 billion, almost exactly 3.8 percent of GDP. It advocates the "transformation" of the U.S. military to meet its expanded obligations, including the cancellation of such outmoded defense programs as the Crusader artillery system. That's exactly the message being preached by Rumsfeld and others. It urges the development of small nuclear warheads "required in targeting the very deep, underground hardened bunkers that are being built by many of our potential adversaries." This year the GOP-led U.S. House gave the Pentagon the green light to develop such a weapon, called the Robust Nuclear Earth Penetrator, while the Senate has so far balked. That close tracking of recommendation with current policy is hardly surprising, given the current positions of the people who contributed to the 2000 report. Paul Wolfowitz is now deputy defense secretary. John Bolton is undersecretary of state. Stephen Cambone is head of the Pentagon's Office of Program, Analysis and Evaluation. Eliot Cohen and Devon Cross are members of the Defense Policy Board, which advises Rumsfeld. I. Lewis Libby is chief of staff to Vice President Dick Cheney. Dov Zakheim is comptroller for the Defense Department. 'Constabulary duties' Because they were still just private citizens in 2000, the authors of the project report could be more frank and less diplomatic than they were in drafting the National Security Strategy. Back in 2000, they clearly identified Iran, Iraq and North Korea as primary short-term targets, well before President Bush tagged them as the Axis of Evil. In their report, they criticize the fact that in war planning against North Korea and Iraq, "past Pentagon wargames have given little or no consideration to the force requirements necessary not only to defeat an attack but to remove these regimes from power." To preserve the Pax Americana, the report says U.S. forces will be required to perform "constabulary duties" -- the United States acting as policeman of the world -- and says that such actions "demand American political leadership rather than that of the United Nations." To meet those responsibilities, and to ensure that no country dares to challenge the United States, the report advocates a much larger military presence spread over more of the globe, in addition to the roughly 130 nations in which U.S. troops are already deployed. More specifically, they argue that we need permanent military bases in the Middle East, in Southeast Europe, in Latin America and in Southeast Asia, where no such bases now exist. That helps to explain another of the mysteries of our post-Sept. 11 reaction, in which the Bush administration rushed to install U.S. troops in Georgia and the Philippines, as well as our eagerness to send military advisers to assist in the civil war in Colombia. The 2000 report directly acknowledges its debt to a still earlier document, drafted in 1992 by the Defense Department. That document had also envisioned the United States as a colossus astride the world, imposing its will and keeping world peace through military and economic power. When leaked in final draft form, however, the proposal drew so much criticism that it was hastily withdrawn and repudiated by the first President Bush. Effect on allies The defense secretary in 1992 was Richard Cheney; the document was drafted by Wolfowitz, who at the time was defense undersecretary for policy. The potential implications of a Pax Americana are immense. One is the effect on our allies. Once we assert the unilateral right to act as the world's policeman, our allies will quickly recede into the background. Eventually, we will be forced to spend American wealth and American blood protecting the peace while other nations redirect their wealth to such things as health care for their citizenry. Donald Kagan, a professor of classical Greek history at Yale and an influential advocate of a more aggressive foreign policy -- he served as co-chairman of the 2000 New Century project -- acknowledges that likelihood. "If [our allies] want a free ride, and they probably will, we can't stop that," he says. But he also argues that the United States, given its unique position, has no choice but to act anyway. "You saw the movie 'High Noon'? he asks. "We're Gary Cooper." Accepting the Cooper role would be an historic change in who we are as a nation, and in how we operate in the international arena. Candidate Bush certainly did not campaign on such a change. It is not something that he or others have dared to discuss honestly with the American people. To the contrary, in his foreign policy debate with Al Gore, Bush pointedly advocated a more humble foreign policy, a position calculated to appeal to voters leery of military intervention. For the same reason, Kagan and others shy away from terms such as empire, understanding its connotations. But they also argue that it would be naive and dangerous to reject the role that history has thrust upon us. Kagan, for example, willingly embraces the idea that the United States would establish permanent military bases in a post-war Iraq. "I think that's highly possible," he says. "We will probably need a major concentration of forces in the Middle East over a long period of time. That will come at a price, but think of the price of not having it. When we have economic problems, it's been caused by disruptions in our oil supply. If we have a force in Iraq, there will be no disruption in oil supplies." Costly global commitment Rumsfeld and Kagan believe that a successful war against Iraq will produce other benefits, such as serving an object lesson for nations such as Iran and Syria. Rumsfeld, as befits his sensitive position, puts it rather gently. If a regime change were to take place in Iraq, other nations pursuing weapons of mass destruction "would get the message that having them . . . is attracting attention that is not favorable and is not helpful," he says. Kagan is more blunt. "People worry a lot about how the Arab street is going to react," he notes. "Well, I see that the Arab street has gotten very, very quiet since we started blowing things up." The cost of such a global commitment would be enormous. In 2000, we spent $281 billion on our military, which was more than the next 11 nations combined. By 2003, our expenditures will have risen to $378 billion. In other words, the increase in our defense budget from 1999-2003 will be more than the total amount spent annually by China, our next largest competitor. The lure of empire is ancient and powerful, and over the millennia it has driven men to commit terrible crimes on its behalf. But with the end of the Cold War and the disappearance of the Soviet Union, a global empire was essentially laid at the feet of the United States. To the chagrin of some, we did not seize it at the time, in large part because the American people have never been comfortable with themselves as a New Rome. Now, more than a decade later, the events of Sept. 11 have given those advocates of empire a new opportunity to press their case with a new president. So in debating whether to invade Iraq, we are really debating the role that the United States will play in the years and decades to come. Are peace and security best achieved by seeking strong alliances and international consensus, led by the United States? Or is it necessary to take a more unilateral approach, accepting and enhancing the global dominance that, according to some, history has thrust upon us? If we do decide to seize empire, we should make that decision knowingly, as a democracy. The price of maintaining an empire is always high. Kagan and others argue that the price of rejecting it would be higher still. That's what this is about.

De oorlogsmachine die Winny heet De day after. Het Binnenhof ligt er vredig bij in de vroege ochtendschemer. Schuin voor een parkeervak dat speciaal voor de LPF is gereserveerd, maakt een oude Fiat Panda een veel te hoog toerental. De motor loeit, iemand geeft brullend gas, maar de Panda beweegt niet. Het is Winny de Jong. Ze probeert achteruit in te parkeren. Weer loeit de motor als een bezetene, dan rijdt de Fiat Panda langzaam achteruit. Indraaien nu. Winny rukt als een bezetene aan het stuur. De wagen zwenkt vervaarlijk en komt tot stilstand. De neus steekt nog minstens een meter uit. Stukje terug. Nog eens insteken. Weer mis. Opnieuw dan maar. De Fiat Panda keert terug in startpositie. Op dat moment glijdt een Bentley het Binnenhof op. Het is Herman Heinsbroek zelf, die achter het stuur zit. Hij heeft er zin in vandaag, zijn ogen fonkelen. Probleemloos schuift de LPF-minister zijn slagschip in één vloeiende beweging het parkeervak op waar Winny schuin voor staat. Even blijft het doodstil. Dan stijgt vanuit de Fiat Panda een Hoogduits gekrakeel op, gevolgd door een claxonstoot die over het Binnenhof galmt. Heinsbroek hoort of ziet niets. Zelfs Winny’s rood opgezwollen hoofd dat uit het raampje hangt, valt hem niet op. Onverstoorbaar rommelt hij in een aktetas die op zijn bijrijderstoel ligt. Met veel misbaar klimt Winny uit haar Fiat Panda. Voor Heinsbroek beseft wat er gebeurt, staat ze naast zijn Bentley en gebaart hem het raampje open te draaien. Zacht zoemend zakt het raampje naar beneden. Heinsbroek glimlacht. “Mevrouw De Jong, goedemorgen.” “Wat zijn dat für manieren?” Heinsbroek ziet een rij enorme tanden. Winny’s ogen staan vreemd. Eigenlijk weet hij niet of ze nu lacht of gromt. “Hoe bedoelt u, mevrouw De Jong?” “Ik was hier aan het inparkeren, ja?” “Ach, ik verkeerde in de veronderstelling dat u net wegreed.” Gek mens, denkt hij, neem gewoon je medicatie in. “Weg? Weg? Ik ga nicht weg! Nooit!” Een vinger met een lange harsnagel priemt door het open raampje. “Niemals!” Heinsbroek steekt zijn elleboog zo nonchalant mogelijk naar buiten. “Luister mevrouw De Jong. Als beoogd partijleider van de LPF heb ik toch al het recht hier te…” Winny’s hoofd verandert in een overrijpe tomaat. “Wat? Wie is hier de LPF? Jij of ik?” Herman kucht bescheiden. “Ik natuurlijk.” “Jij? Ja? Dan vraag je erom.” Winny loopt naar de voorkant van de Bentley. Ze zet de harsnagel van haar rechterwijsvinger op de motorkap en kijkt Heinsbroek strak aan. Hermans adem stokt. Hij staart naar de harsnagel. Dit kan niet. Niet zijn Bentley. Winny trekt. De lak gilt het uit. Een nagel over een schoolbord is er niets bij. Heinsbroek drukt zijn handen tegen beide oren. “Stop! Stop! Mevrouw De Jong, ik smeek u, doe mijn Bennie geen pijn…” Maar Winny luistert allang niet meer. Met korte, felle uithalen kerft ze verder, één en al concentratie. Het is een Gründlichkeit waar niets of niemand tegenop kan, want Winny krast niet alleen, ze schríjft. Pas als Winny het Binnenhof heeft verlaten om een parkeergarage op te zoeken, durft Heinsbroek uit te stappen. Tranen prikken achter zijn ogen. “Bennie, wat heeft die heks met je gedaan?” Heinsbroek onderdrukt een snik. Hij kijkt op. Vanachter de ramen van het Tweede-Kamergebouw, trots en kolossaal glimmend in de ochtendzon, ziet hij de grauwe gezichten van vierentwintig LPF’ers. Ze kijken naar zijn motorkap. ‘TOTALEN KRIEG!!’ staat er in grote, hoekige letters op.