Een week geleden hebben de junks die 's nachts de "tuin" van het Nationaal Archief als slaapplaats gebruiken een evolutionaire sprong gemaakt: ze hebben geleerd vuur te gebruiken om zich te warmen. Het gebouw is er wel tegen bestand en ze zitten ver genoeg van de depots af om geen gevaar voor de collectie te vormen, maar de studiezaal grenst aan hun openlucht-openhaard, met gevolg dat er in de studiezaal nu een continue brandlucht hangt. Alsof er iemand pas een stel worsten of paling heeft gerookt.
Alvast een goede smoes om de te verwachten klachten te pareren: het Nationaal Archief gaat nasaal!

Oude wijn in nieuwe zak.

Hoewel ik normaliter op woensdagen niet werk, hees ik me vanochtend om acht uur uit bed om mijn baas te vervangen. In Rotterdam was er een bijeenkomst over de (moeizame) invoering van de Archiefkaart en de baas moest op het zelfde tijdstip voor controle naar de oogchirurg. Allerlei a-sociale types liepen en fietsten me dusdanig voor de voeten (waar komt dat toch vandaan, dat zich alleen-op-de-wereld wanen?), dat er bij aankomst op Utrecht CS nog slechts een schijntje van mijn toch al middelmatige humeur over was. In de trein rende tot overmaat van ramp een 'schatttig' meisje van hooguit drie jaar van hot naar her, luidkeels aangemoedigd door haar moeder, terwijl het kind met een volume een misthoorn waardig alles bij elkaar schreeuwde. Over de vergadering wil ik alleen kwijt dat het lang geleden is dat ik zo duidelijk mijn boosheid om getoond onbenul heb laten blijken. Veel vrolijker werd ik er in ieder geval niet van.
Gelukkig volgde daarna - naast het prachtige zonnige weer - snel de remedie tegen mijn humeurigheid: samen met Lx naar de fietsvakantiewinkel in Woerden om een V A K A N T I E (jawel!) te boeken.
Waar dat heen gaat? Dat merkt u vanzelf. Eerst zult u mij van 23 juni t/m 15 juli moeten missen :-P~

Server Work in progress
We're doing some work on the server and will have the site restored soon. Thanks for your patience.

Update We have found that the cause of the recent problems with the service were caused by a hardware failure in the database server. We are working to replace that server completely but in the meantime we have a backup loaded. No comments have been lost but we have temporarily disabled the posting of comments to the server until we have the database server replaced. Everything should be resolved and running by Tuesday at the latest. Sorry about the problems and thanks for your patience as we resolve this matter.

Nog even geduld dus ;-)

Update: het duurt natuurlijk nog wel even voordat voor de Merikanen de woensdag aangebroken is :-(

Vanwege belangrijker bezigheden heb ik afgelopen zaterdag voor het eerst mijn plicht alhier verzaakt.
Ik vond het belangrijker duidelijk voor mijn mening uit te komen - net als 1,17 promille van de wereldbevolking - dan om een logje bij te werken :-)

[Dil verdiende 2000 zweepslagen met het vernietigen van deze post, die ik zondag 16-02 plaatste]

1. haloscan ligt eruit; alles wat je als reageersel wilt posten gaat tot nader order VERLOREN. Let op de melding in het reageerschermpje boven het plaatje!
2. ik heb even als "webmaster" ingegrepen om Dil's door HTML niet te begrijpen typfout ( a href=' ipv a href=" ) te verbeteren :-)
3. Dil kan van mij heel veel zweepslagen verwachten, omdat-ie mijn post van 16-2 ("Verzaakt") heeft vernietigd :-[
4. en omdat haloscan kapot is:

- het artikel dat couw postte is absoluut briljant. Lezen die 14 kantjes; ik kan me niet heugen zo'n goede analyse gelezen te hebben.

- misschien kent couw Jon Eardley niet; ik wel: enige jaren geleden kocht ik zijn Jazz from the States (door het orkest van Jon Eardley) (B-R Nigram 2029) om de hoes [:-)] - bleek hele leuke vlotte bop te zijn, én een verzamelbare LP... Kom maar eens luisteren, Dil.

So off we went to Atlanta. There was a curious object stuck by means of a suction cup to the glove compartment in front of me, I remember. Coming out of the cup and aimed at my breastbone was what looked like about a foot of green garden hose. At the end of the shaft was a white plastic wheel the size of a dinner plate. Once we got going, the wheel began to hypnotize me, bobbing up and down when we went over bumps, swaying this way and then that way as we went around curves. So I asked about it. It was a toy steering wheel, it turned out. Lawes [the driver] had a seven-year-old son he sometimes took with him on trips. The little boy could pretend to be steering the limousine with the plastic wheel. There had been no such toy when my own son was little. Then again, he wouldn't have enjoyed it much. Even at seven, young Walter hated to go anywhere with his mother and me. I said it was a clever toy. Lawes said it could be an exciting one, too, especially if the person with the real steering wheel was drunk and having close shaves with oncoming trucks and sideswiping parked cars and so on. He said that the President of the United States ought to be given a wheel like that at his inauguration, to remind him and everybody else that all he could do was pretend to steer.

De NAVO werkt...

Nach Frankreich und Belgien hat auch Deutschland bei der Nato ein Veto gegen die von der US-Regierung beantragten Schutzmaßnahmen für die Türkei bei irakischen Angriffen eingelegt. Damit ist das Bündnis in dieser Frage handlungsunfähig geworden. Doch die Verhandlungen gehen weiter, kündigte Nato-Generalsekretär Robertson an.

In mijn straat woont een jongetje dat verschrikkelijk de pest heeft aan een overbuurman. De redenen van die haat zijn te veel om op te noemen, en toch is het jongetje elke dag aan het schreeuwen om al die redenen op te noemen. Het schijnt dat de vader van het kereltje vroeger ruzie met de overbuurman heeft gehad. Dat is toen op een handgemeen uitgelopen zonder dat een van de twee mannen er het loodje bij hoefde te leggen. Mijn buurjongetje neemt het zijn vader ernstig kwalijk dat hij toen niet de vijand zijn hoofd heeft ingeslagen en hij is vastbesloten om dat zelf te gaan doen. Hij weet dat hij als minderjarige niet echt gestraft kan worden, dus hij dreigt nu al maanden openlijk dat hij de verdieping van de buurman met een brandbom zal verdelgen als de politie de man niet snel opsluit, veroordeelt, en executeert. De andere bewoners van het huis van de overbuurman vinden zo'n aanval geen goed idee. Om zijn bedreigingen duidelijk te maken, gebruikt het dekselse ventje een katapult om elke avond stenen tegen de ramen van de gehate overbuurman te schieten. Die heeft kippengaas voor zijn vensters gespannen, waarop de kleine duivel zegt: 'Zie je wel, de schurk bewapent zich om de hele straat te gaan veroveren. ik weet zeker dat hij in zijn huis nog allerlei windbuksen, vuurspuwers, boksbeugels, zwepen, spuitbussen en stokken heeft opgeslagen. Laat mij mijn gang gaan en die gevaarlijke man vermoorden, dan kunnen we weer rustig in ons straatje wonen.' De wijkagent weet niet wat hij met dat krijgslustige kereltje moet beginnen. Redelijk met hem praten lukt niet. Ten einde raad belooft de agent dat hij eens een kijkje zal nemen in het huis van de bedreigde overbuurman. Die laat de wijkagent tot ieders verbazing toe. De wijkagent kan niets vinden. Dat brengt het jochie in nieuwe staten van opwinding: 'Nu is het wel heel duidelijk hoe gemeen die misdadiger is. De vuilak heeft zijn wapens verstopt. De smeerlap liegt dat hij geen wapens heeft. Iedereen moet mij helpen om die klootzak een kopje kleiner te maken en zijn verdieping met de grond gelijk te maken. Ik val aan, wie volgt mij?' Niemand heeft natuurlijk zin om dat kwaaie jongetje te volgen. Sommigen hebben wel de pest aan de overbuurman, maar geen zin in gevaarlijke gevechten. Straks gooit de getergde overbuurman nog kokend water uit zijn raam op onze koppen. Wie het kan, verhuist. Anderen redeneren: dat joch is zo hysterisch dat we hem maar zijn zin moeten geven. Acht mensen uit mijn straat hebben zelfs een advertentie in het buurtkrantje gezet waarin ze zich solidair verklaren met mijn buurjongen. Ze wilden dat ik die advertentie ook tekende, maar ik ontweek die drang door te zeggen dat ik met mijn vrouw in behandeling ben bij een huwelijkstherapeut. Het ziet er waarachtig naar uit dat het kleine kreng zijn zin gaat krijgen. De wijkagent probeert met sussende geluiden de vrede in de straat terug te brengen, maar het pestjoch wordt daar alleen maar nog razender door. Hij komt nu met het verhaal dat de overbuurman met een brandbom de hele straat wil opblazen. Wij vermoeden dat de jongen zelf in het bezit is van zo'n bom. Wij vrezen dat er maar twee manieren zijn waarop deze idiote toestand kan eindigen. Of de jongen slaagt erin zijn eigen bom in het huis van de buurman te verbergen en daarop de wijkagent te waarschuwen die dan niet anders kan doen dan de overbuurman te arresteren. Of hij gooit zijn brandbom gewoon zelf bij de buurman naar binnen. Ik ga maar even ergens anders logeren tot die malle kwestie is opgelost. Stel je voor dat mijn straatje de hele wereld was en ik nergens naar toe kon!

Afgelopen zomer was ik een paar dagen in London. In het Victoria and Albert Museum was een fototentoonstelling, waar ik voor het eerst deze plaat, From three feet to infinity no. 7 van Neil Reddy, zag.

Ik heb als een gek gezocht maar kon destijds de gewenste afbeelding niet op het net vinden (wel wat ander werk). Toevallig kwam ik zojuist bij het opruimen van alle briefjes die hier op kasten, om het beeldscherm en rondom de tafel dwarrelen, een kladje tegen met de naam en titel, welke ik destijds in het museum opkrabbelde. Meteen even geprobeerd via Ixquick en jawel: daar was-t-ie. Met als bonus een pagina met meer vreemde foto's.

If that was presented to Parliament and the country as being up-to-date intelligence, albeit collected from a variety of sources but by British intelligence agents..... it is another example of how the government is attempting to mislead the country and Parliament on the issue of a possible war with Iraq.

Soms grijnst het te posten materiaal je vanaf het scherm tegemoet. Zo ook vandaag: op zoek naar de 'officiele' betekenis van to obfuscate kwam ik bij Word of the Day terecht. Vandaag is het de beurt aan rictus, een woord dat couw waarschijnlijk direct een glimlach op de lippen zal brengen.
Wat wil het geval: men neme het onvolprezen live-album Zappa in New York van Frank Zappa uit 1978. Naast klassiekers als Titties & Beer, Black Page en The Purple Lagoon, bevat dit album het hilarische Punky's Whips. Dit nummer gaat over drummer Terry Bozio's 'litho-erotisatie' van een foto van Punky Meadows (lead guitar player from a group called Angel). Vooral het prachtig glanzende haar en de pruilende mond van Punky zijn onderwerp van Bozzio's affectie:

I can't stand the way he pouts ('Cause he might not be pouting for me!) His hair's so shiny and it's done real nice Punky, Punky, give me your lips To die on . . . Oh, Punky, isn't it romantic? Punky, Punky, give me your lips To die on . . . I promise not to come in your mouth Punky's whips, Punky's whips His hair's so shiny, I love his hips I love his teeth, 'n his gums 'n such . . . PUNKY You're an ANGEL . . .

Tijdens de platenspeurtochten die we samen ondernamen zijn we maar heel spaarzaam LP's tegengekomen van bands als Angel (jawel, er bestonden er meer!): ik vermoed dat de platen allemaal uit schaamte met de vuilnisman meegegeven zijn. Soms tref je echter zo'n smoezelig zaakje waar er dan opeens een bak vol van staat - gelukkig slechts af en toe, want het plezier om al die stoere mannen die staan te pruilen zorgt voor een langdurige aan waanzin grenzende meligheid.

Vanochtend was het weer eens prijs. Net in Greifswald aangekomen liep ik van het station richting instituut en had de goudvinken die naar het schijnt in deze buurt overwinteren alweer gehoord, toen mijn aandacht door een ander geluid werd opgeeist. Ik wist dat ik het kende en op het moment dat ik het toegeordend had zag ik ze ook al zitten: 3 exemplaren van de prachtige Bombycilla Garrulus. In deze uithoek van Duitsland zijn deze beestjes weliswaar zeldzaam, maar niet zo zeldzaam als in Nederland. Dat merk je ook aan de volksnaam: In Duitsland wordt de nadruk op hun prachtige zijdenachtige verenkleed gelegd, de vogels heten Seidenschwanz. In het Engels worden ze evenzo vriendelijk met waxwing aangesproken. In het Nederlands heten ze echter Pestvogels en dat is bepaald niet netjes.
Terug te voeren is die naam natuurlijk op hun zeldzaamheid. Alles wat enigszins ongewoon of exotisch was werd in vroeger tijden graag met onheil en met de gehoornde himself geassocieerd. Polter kan daar vast nog wel het een en ander over kwijt. Maar deze prachtige vogels verdienen het eigenlijk niet. Het is waarlijk een genot ze te bekijken. Meestal zijn ze met heel velen en laten ze zich ook goed benaderen. Af en toe roept er dan een. Ik zie ze eigenlijk ook alleen op van die fijne dagen zoals deze, waarop een winterzonnetje de blauwe hemel siert.
Helaas leken deze 3 exemplaren haast te hebben onderweg te zijn en lieten ze zich niet fotograferen.

Het zit er op, helaas: vijf dagen 'niets' doen. Vanaf vrijdagavond tot nu heb ik niet aan werk gedacht en nauwelijks achter het toetsenbord gezeten. In plaats daarvan kwamen een groot bed middenin de woonkamer, veel slapen en luieren, lekker eten en een beetje lezen. Met de TV op een voetstuk vlogen er in vier dagen 6 DVD's door de speler: Das Experiment, Happiness, The Others, Final Fantasy, Storytelling en Night on Earth. En vandaag ter afsluiting: een grote schoonmaak :-)
Vanaf morgen ben ik er gewoon weer.

In mijn allereerste blogbericht had ik het al over Miles Davis. Later heb ik ook nog eens over Birth of the Cool geschreven. Daarop werden de ideeen van Gil Evans door een nonet uitgewerkt en het resultaat is prachtig. Later hebben Gil Evans en Miles Davis bij Columbia nog drie albums samen gemaakt. Het gaat hierbij om Miles Ahead, Porgy and Bess en Sketches of Spain. De laatste twee albums heb ik onlangs voor weinig gekocht. En ik moet zeggen: de arrangementen van Gil zijn wederom fabuleus. Geen wonder dat André Hodeir in hem zijn grote voorbeeld zag. Het enige wat me toch weer tegen de borst stuit is het trompetspel van Slime Davis. Getverderrie wat een geneuzel, het lijkt bij tijd en wijle Shit Baker wel! Ik kan niet begrijpen hoe een man als Gil Evans die toch zoveel om toon en klankkleur geeft, genoegen neemt met het abominabele spel van Slime en zich ertoe verlaagt achtergrond muziek voor zijn toeter (met de sok erin) te maken.
Wat is het toch dat mensen tot deze treurige troep aantrekt? Ligt het aan de "vrouwelijke" kwetsbaarheid die men erin hoort (maar die voor mij eerder naar kleutergezeur klinkt)? Of ligt het aan mij (en polter)? Ik weet het niet. Het laatste is zondermeer het eenvoudigste antwoord, maar erg blij ben ik er niet mee. Ik luister immers niet voor niets dagelijks naar vergelijkbare muziek en ik hoop dat ik daarmee toch echt een beetje smaak en inzicht heb ontwikkeld. Hoe het ook zij: de arrangementen en de "achtergrondmuziek" zijn meer dan de moeite waard en echt spijt heb ik niet van mijn aankopen.