Altijd al gedacht dat een knaagdier je tot hogere inzichten kon brengen.

...is een dooie Merikaan! (en die kun je allemaal vinden in de Social Security Death Index).

Kreeg vanmorgen een script om het probleem met het aftellen naar de dag dat we geen licentie op de database meer zouden hebben (dat speelt sinds vorige week en ik kreeg maar geen hulp) op te lossen. Met garantie dat de handel getest is en het script werkt. Ikke de boel laten runnen en jawel: hij doet het niet. Blijkt het meteen helemaal niet meer mogelijk in te loggen... Gelukkig deed ik de update volkomen tegen mijn principes in nádat de studiezaal geopend was - daar stonden de registratie- en aanvraagterminals gelukkig al aan...
3 en een half uur lang stress en proberen en terugzetten en overleggen en bang dat de boel eruit zou klappen en telefoontjes uit het land dat het bij sommige anderen ook niet werkte. Uit arren moede de licenties voor Gemeentearchief Amsterdam maar gebruikt (15 minder - en dat is nogal een capaciteitsprobleem). Daarna nóg een foute versie - bij Ordina konden ze niet live testen dus doen we dat maar op de productieomgeving van de grootste dienst in openingstijd.
's middags kwam de juiste versie binnen.

en dan 's middags al je geplande werk proberen in te halen. NOT!

Archivarissen zijn vreemd volk. Opgeleid als historicus, jurist of mengeling van die twee, houden velen van hen zich vreemd genoeg bezig met management - iets waar ze helemaal geen kaas van hebben gegeten. Daarom is het ook helemaal niet zo gek dat er zo ontzettend veel mis gaat in dat management. Als het je gegeven is eens achter de schermen door te dringen in archievenland, zul je versteld staan van de verhalen over ooit begonnen maar slechts half afgemaakte projecten.
Maar om nu niet meteen het predicaat "nestbevuiler" op me te laden, wil ik iets positiefs aan dat beeld bijdragen. Een project dat, voor de verandering eens, uitmuntend geslaagd is wordt vandaag in Nijmegen ten doop gehouden: de website De Woonomgeving - Nederland zoals het was. Hierop vind je heel Nederland in de vorm van de oudste kadastrale kaarten (een project dat tussen 1812 en 1832 uitgevoerd werd). Alleen al lomp rondklikken levert prachtig kaartmateriaal op. Met een beetje lezen van de handleiding en het nalopen van de betekenis van afkortingen als OAT (Oorspronkelijk Aanwijzende Tafel), VP (VerzamelPlan) en MP (MinuutPlan) (nuttige info hier) kom je al gauw een stuk verder. En dan blijken er ook nog allerlei luchtfoto's uit de Tweede Wereldoorlog opvraagbaar te zijn. En het ligt in de bedoeling de site langzaamaan uit te breiden met veel meer beeldmateriaal.
Om te smullen zo mooi, al heb je er wel een snelle verbinding voor nodig.

De Rega is terug, en dat zullen we weten ook. Nix loggen - plaatjes draaien!

Bij het lezen van de Volkskrant van vandaag bekroop me een mies gevoel. In twee berichten werd aangekondigd dat in opdracht van het kabinet twee discussies heropend zullen worden: dat er nog eens goed gekeken moet worden of er toch geen mogelijkheid tot het opwekken van kernenergie in Nederland moet blijven bestaan, of zelfs uitgebreid moet worden, en dat er nog eens kritisch gekeken moet worden naar de mogelijkheid tot het boren naar gas in de Waddenzee.
Tegelijkertijd wordt de laatste week in politiek Den Haag de term "medicijnknaak" gebezigd. Bedoeld wordt - en nu even opletten - een bedrag van anderhalve euro. Anderhalf? Dat is helemaal geen knaak! Zelfs niet in guldens omgerekend. Euro-daalder, dat zou een mogelijke term zijn. Daarbovenop bericht de Volkskrant fijntjes dat de medicijnknaak waarschijnlijk een bedrag van twee euro zal beslaan. Da's bijna twee knaken in guldens.
Hoe het met Harry's normen zit weet ik niet. Maar van die waarden klopt in elk geval geen donder.

De meeste mensen hebben een duidelijk beeld bij beroemde namen uit de wereldgeschiedenis. Floris de Vijfde was een held, Willem van Oranje ook en over Johan Cruyff zul je al helemaal geen onvertogen woord horen. Slechterikken zijn er ook genoeg: keizer Nero, Djengis Khan en Adolf Hitler - de een wordt als een nog grotere duivel beschouwd dan de ander.
Het beeld dat er van zulke historische figuren bestaat is echter vaak ongenuanceerd; binnen een geheel van daden zijn het juist de extremen die blijven hangen. Nadere bestudering van documenten die een rol speelden in de besluitvorming die tot die daden leidde kunnen - soms verrassende - nuances leveren.
De engelse National Archives bieden nu die mogelijkheid online: op de website Heroes and Villains kun je aan de hand van archiefmateriaal zelf tot een oordeel komen over enkele personen die een belangrijke rol speelden in de 20e eeuw.
(Her-)beoordeel zelf Winston Churchill, Harry Truman, John F. Kennedy, Benito Mussolini en Josip Stalin.

Lang geleden onderscheidde Couw zich van mijn andere vrienden doordat hij weinig tot niets om muziek gaf. Alleen van Supertramp had hij alle LP's, maar ja, daar kwam je in mijn ogen niet zo ver mee.
Parallel aan het leggen van het fundament van wat nu "Hotel Boink" is, werd ook Couws muzikale basis gelegd. Wat wil je als je een vijfde van je tijd bij een verwoed allesluisteraar en bibliotheekleeghaler doorbrengt. Couws oren openden zich voor alles tussen Frank Zappa en Bartók, maar vooral voor jazz.
Toen Couw naar Duitsland verhuisde begon zijn grote verzamelen, en wel in een moordend tempo. Dat bij de buren de CD's veel goedkoper zijn is daar slechts een deel van de verklaring voor...
Elke keer dat Hotel Boink bezocht werd, nam Couw weer een nieuwe stapel schijven mee - waarvan de meeste onderweg aangeschaft waren. Omdat ik net over een CD-brander beschikte, kopieerde ik rücksichtslos alles waar Couw mee aankwam. Die jongen heeft namelijk een uitstekende smaak. Even door een CD heen skippen was voor mij genoeg om tot kopiëren over te gaan. Zodoende bouwde ik een stevige schaduwcollectie van die van Couw op.
Maar net als bij het afronden van een verzameling sloeg ook hier het mannetje met de hamer toe: ik luisterde er niet naar. Hoe voller de kast werd, hoe koppiger ik werd in het niet-naar-jazz-luisteren. Het was te veel, vooral telkens te veel in één keer. Een jazzplaat moet ik blijkbaar leren kennen als een paar nieuwe schoenen: het moet je passen en wordt soepeler naarmate je het meer draagt. En dat lukt je niet met twintig paar tegelijkertijd.
Het laatste half jaar heb ik er eens goed over nagedacht. Ondanks een al eerder ondernomen opschoningsaktie was er na het bijplaatsen van mijn laatste aanwinsten geen ruimte meer in de kast. Gisteren heb ik de knoop doorgehakt: ze gaan er - met nog wat andere kastklevers - uit, en wel net zo rücksichtslos als ik ze er in heb gezet. U mag ze komen halen.
Hier is de lijst, hier de mail.

Geen LP's tenminste. Oorzaak? Mijn vertrouwde Rega Planar 3, die ik zes jaar geleden van een stevige belastingteruggave kocht, begon wat ongelijkheden in de draaisnelheid te vertonen. Hoogstwaarschijnlijk werd dat veroorzaakt door een uitgelubberde snaar, wat niet zo gek is na zes jaar spelen. En we weten allemaal: a kerosine record-player is not a very efficient device - het klinkt echt afschuwelijk als er zo nu en dan vertragingen en versnellingen, hoe klein ze ook zijn, in de muziek optreden. Een kwestie dus van snaar bestellen, half weekje wachten en 15 euri neerleggen.
Ware het niet dat ik drie jaar geleden al door de dealer waar ik 'm kocht gebeld werd dat er een upgrade voor de aandrijving beschikbaar was. Vierhonderd gulden zou extra stabiliteit van de motor me kosten. Wat dat met het geluid zou doen kon me niet helemaal duidelijk gemaakt worden, zodat ik afzag van deze flinke investering in een - naar ik toen dacht - marginale verbetering. Door het huidige probleem ben ik er nog eens over na gaan denken en heb ik gezocht naar andermans ervaringen met de upgrade. Die zijn veelal positief. Het feit dat de oude motor bij het starten hoort te ratelen en de mijne dat al heel lang niet meer deed, maakte de beslissing nog makkelijker: geen gezeur, speler naar de dealer om de upgrade er in te laten zetten.
Onderwijl krijg ik reviews van platen voorgeschoteld (hier en hier) en heb ik alweer een leuk stapeltje LP's gekocht. Mijn oren jeuken, al zal ik nog wat geduld moeten oefenen...

[reclame mode on]

Ja, dat kan! Van mijn eerste bezoek, twee jaar geleden, was blijven hangen dat het restaurant een fijne sfeer had, dat het eten er uitstekend was, de bediening vriendelijk en de toetjes bijzonder. Afgelopen zaterdag was ik weer in Haarlem, wat op zich al genoeg reden was er nog eens heen te gaan. Dat was geen slechte keus! Engels eten is meer dan fish and chips, baked beans en vette sausages. Ma Brown's restaurant aan de Nieuwe Groenplaats wordt gerund door een uitstekend stel koks, die hun uiterste best doen je goed engels eten voor te zetten. En daar slagen ze bijzonder goed in.
Ben je in Haarlem, probeer dan eens de real sheperd's pie met een mooie porter en als toetje de fenomenale chocoladetaart.
Vooral die chocoladetaart....

[reclame mode off]