Wegens drukke voorbereidingen op het bezoek van Couw vandaag geen noemenswaardige post.

Wilhelmina moet al voor de zomer van 1944 geweten hebben, dat de jodenvervolging aan de gang was. Dat blijkt uit onderzoek van OVT in de archieven. Dat staat lijnrecht tegenover de opinie van Wilhelmina-biograaf Cees Fasseur, die meent dat de koningin voor de zomer van 1944 nog van niets wist. Een commentaar van Gerard Leenders.

Dames, heren,
vertel mij eens waarom dit zo'n mooie plaat is - aan het onderwerp kan het niet liggen.
Is het het handje, het scheefstaande leeslampje, de algehele beweging naar links in een net niet symetrisch vlak? Of zijn het de lijnen?

"Dit is mooi."
- "Waarom?"
"Weet ik niet. Daarom."

Ga je een keertje mee naar Den Bosch?

Zeggen wat je denkt door Mark Kranenburg Heel even leek het erop dat minister Hilbrand Nawijn deze week de grote verliezer zou worden van het 'doodstraf-debat'. Dat was vlak nadat de Tweede Kamer hem afgelopen dinsdag genadeloos hard had aangepakt. Op zijn partijgenoten van de LPF na, kon niemand maar enig begrip opbrengen voor zijn uitlatingen in een vraaggesprek met het weekblad Nieuwe Revu over de doodstraf. Zelden zal een minister tijdens een debat zo zijn afgedroogd als Nawijn. Niet alleen door de Kamer; ook minister-president Balkenende liet hem publiekelijk keihard vallen. Maar zoals zo vaak in dit politiek-hysterische jaar deed ook nu weer de boemerang zijn werk. Niet Nawijn is de verliezer, maar - daar is ie weer - de 'oude' politiek. Het publieke debat gaat nauwelijks nog over de opvattingen van Nawijn over de doodstraf, maar des te meer over het 'politiek-correcte denken' van zijn tegenstanders die een debat zouden willen verbieden over een opvatting die bij veertig procent van de bevolking leeft. 'Nog steeds mag in Nederland niet gezegd worden wat het politieke establishment onwelgevallig is', aldus een veelzeggende brief twee dagen geleden [op de opiniepagina van de NRC]. En zo zijn we volledig terug bij de dagen na de moord op Fortuyn toen dezelfde klacht klonk. Het toont aan dat de vertrouwensbreuk tussen de oude politiek en een niet onaanzienlijk deel van de bevolking nog steeds levensgroot aanwezig is. Den Haag is synoniem geworden voor de mond snoeren. Als dat een breedgedragen gevoelen is, moet dit datzelfde Den Haag wel tot nadenken stemmen. De vraag is natuurlijk of het in het geval Nawijn anders had gekund. Nee dus, en daar zit dan ook direct het probleem. De Tweede Kamer, maar ook minister-president Balkenende hadden de uitlatingen van Nawijn onmogelijk zo maar kunnen laten passeren. Een minister die trouw heeft beloofd aan de Grondwet heeft wat uit te leggen als hij zich tegen een grondwetsartikel keert. Een minister die de eenheid van het regeringsbeleid in het geding brengt heeft eveneens wat uit te leggen. En ten slotte heeft een minister, nota bene gehuisvest in het departement van Justitie, die zich bemoeit met lopende rechtszaken (Volkert van der G. en de verdachte van de moord op René Steegmans uit Venlo kwamen volgens hem beiden in aanmerking voor de doodstraf) ook wat uit te leggen. Dat heeft niets te maken met het verbieden van een debat, maar alles met het ophelderen van de vraag in welke hoedanigheid Nawijn zijn uitlatingen had gedaan. Nawijn als minister kon deze uitspraken niet doen. Ook dat kan in het kader van de 'ik-zeg-wat-ik-denk-doctrine' wel weer worden afgedaan als 'procedureel geneuzel', maar zaken als eenheid van regeringsbeleid dan wel trias politica vormen wel essentiële onderdelen van de rechtsstaat. Nawijn heeft het volste recht er expliciete opvattingen over de doodstraf op na te houden, alleen niet als minister. Dát was de kern van het debat van afgelopen dinsdag. Als Nawijn duidelijk had gemaakt als lijsttrekker van de LPF van mening te zijn dat de doodstraf moest worden ingevoerd was er niets aan de hand geweest. Alleen Nawijn kon ook dat niet zeggen, omdat zijn eigen partij die mening niet deelde. Zodoende kwam er een derde hoedanigheid bij: Nawijn die had gesproken als persoon waarmee hij een geheel nieuwe, maar voor het overige niet te hanteren variant van politieke schizofrenie introduceerde. Maar in de pressurecooker van snelle opvattingen die tegenwoordig voor publieke meningsvorming doorgaat is voor nuances zoals wie in welke hoedanigheid spreekt geen plaats. Zodoende bevinden degenen die nog enigszins aan staatsrechtelijke mores willen blijven vasthouden zich bij voorbaat op achterstand. Dat is wel gebleken uit de reacties op het Nawijn-debat. Het idee dat over bepaalde zaken niet mag worden gesproken, overheerst. Dit hardnekkige wantrouwen zou de 'oude' politiek pas echt zorgen moeten baren. Louter klagen over het gewijzigde politieke klimaat heeft weinig zin; het klimaat is er. Wie in zijn standpunten gelooft, durft de confrontatie met andersdenkenden aan te gaan. Op dit punt hebben de critici van Nawijn het er deze week in het Tweede-Kamerdebat vreselijk bij laten zitten. Wat bijvoorbeeld te denken van minister Donner van Justitie die in een kraakhelder en vlijmscherp betoog aangaf waarom hij tegen de doodstraf was. Maar hij begon deze uiteenzetting met de mededeling een debat hierover 'niet wenselijk' te achten, vanwege de achtergrond dat vrijwel permanent veertig procent van de bevolking van mening is dat de doodstraf moet worden ingevoerd. De volksovertuiging kan geen criterium zijn voor wat recht of onrecht is, zo haalde Donner zijn verre voorganger Modderman uit 1880 aan. Hij heeft gelijk, maar wie een dergelijk standpunt huldigt moet niet bang zijn voor datzelfde volk. Hoezo, geen debat omdat zoveel mensen voor invoering van de doodstraf zijn? Ga juist een debat voeren om te zorgen dat die veertig procent wordt teruggebracht tot een lager percentage. Donners eigen verhaal was een prachtige opmaat voor een dergelijk debat. Angst om slapende honden wakker te maken is het ergste dat politici kan overkomen. dat verwijt kan ook de Tweede Kamer gemaakt worden die zo massaal over Nawijn heenviel. Het was duidelijk dat minister Nawijn na zijn chaotische verdediging (of wat daarvoor door moest gaan) geen greintje vertrouwen meer bezat van de Tweede Kamer. In zo'n geval resteert, geheel in stijl, alleen nog maar de politieke doodstraf: een motie van wantrouwen. Een motie die uitbleef omdat - om de woorden van PvdA-fractievoorzitter Bos te citeren - de Tweede Kamer geen behoefte had aan het kweken van martelaren. Wat een collectief gebrek aan geloof in eigen overtuigingskracht. Politici die zo bang zijn voor hun politieke tegenstander verdienen het eigenlijk niet om zelf in de politiek werkzaam te zijn.

Chemische oorlogsvoering anders.

De oorzaak:

Justitie begon een jaar geleden een onderzoek naar de uitspraken van El Moumni in het televisieprogramma NOVA. In de uitzending, die was gewijd aan het geweld van Marokkaanse jongeren tegen homoseksuelen, vergeleek de geestelijke homoseksualiteit met een besmettelijke ziekte. Ook zei hij dat homoseksualiteit schadelijk is voor de samenleving en dat de Nederlandse samenleving met uitsterven wordt bedreigd. El Moumni heeft zich volgens het hof niet schuldig gemaakt aan het opzettelijk discrimineren van homoseksuelen en het aanzetten tot discriminatie en haat. Volgens de rechters vallen de uitspraken die de geestelijke heeft gedaan, onder godsdienstvrijheid.

Het gevolg:

"Wij roepen homojongeren op zich ziek te melden. Niet naar school, niet werken en lekker onder de wol, want je geaardheid is besmettelijk", zegt Merijn Henfling, hoofdredacteur van Expreszo. Hij is teleurgesteld in de uitspraak van het gerechtshof in Den Haag. "Onder het mom van 'godsdienstvrijheid' mag je in Nederland zeggen dat homoseksualiteit een besmettelijke ziekte is. Ik vind dit een gevaarlijke ontwikkeling, omdat het een vrijbrief is om te kunnen roepen en te discrimineren wat je wilt."

Een van de vaste discussiepunten in de geschiedschrijving van Nederland in de Tweede Wereldoorlog, gaat over de vraag vanaf wanneer de Nederlandse regering in ballingschap, en dus koningin Wilhelmina, op de hoogte was van het systematisch uitroeien van de Nederlandse joden.
In de Vrij Nederland van deze week staat een interview met Cees Fasseur, de biograaf van Wilhelmina. Een stukje daaruit:

[Fasseur:] Ik kan mij niet voorstellen dat Wilhelmina in de vroege oorlogsjaren méér heeft geweten dan Churchill, die niets wist tot de zomer van 1944. Ik ga hierbij af op het gezag van Martin Gilbert, de biograaf van Churchill. [Interviewer:] Je werd in 'de Volkskrant' aangevallen door historicus Paul Koedijk. Aan de hand van een citaat uit het dagboek van Van Lidt de Jeude, minister van oorlog in Londen, probeerde hij aan te tonen dat Wilhelmina al in 1943 op de hoogte was van de vernietigingskampen. [Fasseur:] Koedijk heeft kennelijk niet eens mijn boek gelezen, anders had hij kunnen zien dat zijn 'onthullende' citaat er in staat. Het gaat om een lezing die Van Lidt de Jeude houdt over moordpartijen in Polen op 'joden, zwakzinnigen en anderen'. Kenmerkend is dat hij geen verband legt met het lot van de Nederlandse joden. Er was een vaag besef dat er gruwelijke dingen gebeurden in Oost-Europa. Men wist dat de Duitsers in hun ogen ongewenste elementen liquideerden, wist op een gegeven moment zelfs dat daarbij soms gebruik werd gemaakt van primitieve installaties met koolmonoxide. Maar berichten over stelselmatige, sadistische liquidatie hebben Engeland pas veel later bereikt.

Een van mijn collega's is bezig met het voorbereiden van de overdracht van het archief van het Ministerie van Buitenlandse Zaken te Londen, gepland voor voorjaar 2003. Gisteren schoof hij me een kopietje van een krantenknipsel onder mijn neus. Het is afkomstig uit de Canadian Jewish Weekly van 19 augustus 1943 en luidt aldus:

Will Avenge Brutal Murder of Jews Dutch Government in Exile Promises New York, Aug.11. - The Nazi murder and wholesale expulsion of Dutch Jews from Holland will be avenged, the Netherlands News, organ of the Dutch government-in-exile states in commenting on the Nazi announcement that 'the Jewish problem in Holland has been solved' and that the several thousand jews remaining are in concentration camps, awaiting final deportation. 'The Netherlands, which presented humanity with many great lawgivers and has ever led the work in religious and racial tolerance, cannot breathe freely and take up its place among the leading democratic nations before it has obtained the full measure of justice for the murder of these innocent and defenseless citizens,' the article says. 'The wholesale murder of the Jewish Netherlanders is to us a heinous crime - worse in its horrifying barbarism than the destruction of Warsaw, or the razing of Lidice,' it declares. 'While those towns were annihilated in wild fury and with paranoiac vandalism, the destruction of Holland's Jews has been a coolly calculated business, a cat-and-mouse game, atrociously drawn out over months and years. 'One hundred and eighty thousand Netherlands citizens - loyal and respected burghers, thrifty and useful to their motherland - have been murdered in a large number of ways, resembling each other only in that they are unspeakable. It is of no interest to us whether among these victims of Hitlerian madness there were Jews, half-Jews or adherents to any other creed. All we know is that the wanton slaughter of Rotterdam has now been repeated many times over. All we will remember is that such abominable mass murder must be avenged.'

Nu heb ik nog geen honderd procent zekerheid over de datering van het krantenknipsel, maar het artikel in het Netherlands News, een officieel orgaan van de Nederlandse regering in ballingschap, is wel gevonden: in de uitgave van 11 tot 25 juni 1943 staan de in het hierbovenstaande artikel aangehaalde quotes.
Fasseur baseert zich op een secundaire bron, niet op een primaire. Dat wordt naar mijn zin veel te veel gedaan, niet alleen in het historisch veld maar ook in "de media". Maar ja, 't zal wel door mijn beroep komen.

I know Bin Laden and, though I did not meet him after 11 September, I got to understand him over the years. But writing about him is now one of the most difficult journalistic tasks on earth. You have to say what you know. You have to say what you think must be true. You have to ask why he made this tape. The story moves deeper into questions. Why? What for? Why now? It requires a new, harsh way of writing to tell the truth, the use of brackets and colons.

Gore Vidal is America’s most controversial writer and a ferocious, often isolated, critic of the Bush administration. Here, against a backdrop of spreading unease about America’s response to the events of 11 September 2001 and their aftermath, we publish Vidal’s remarkable personal polemic urging a shocking new interpretation of who was to blame.

Vidal schreef een geweldig stuk, een echte eye-opener. Je moet er even voor gaan zitten, maar het is het lezen meer dan waard.

[en Mark Fiore had het ook al door]

Sinds Jip een Coolpix 4500 heeft, maakt hij mooie plaat na mooie plaat:

    

Op weg van het centraal station naar huis viel het me opeens op. Overal om me heen zag ik het. Een lichte neiging van het hoofd naar rechts, de linker elleboog ietsje lager dan de rechter, een trage traptred. Of een tergend langzame, licht slingerende gang over het fietspad, het hoofd strak naar beneden geknikt.

                  

Bijna de helft van de fietsers doet er aan: bellen en sms-en vanaf de fiets. En de rest van het verkeer? Die bestaat eenvoudigweg niet.
Tijd voor een verbod, dunkt me.

Om het democratisch gehalte alhier te verhogen heeft vanaf nu elke deelnemer Administrator-rechten. Het huidige template heb ik opgeslagen; het staat u vrij het te kopiëren en er een betere versie van te maken (sloop er dan wel even tijdelijk de nedstatcode uit).
Voorspelling: een versie die er in Netscape, Opera en IE hetzelfde uitziet, is onmogelijk.

Ben druk met het template - misschien ziet 't er nog even wat vreemd uit. Ga straks verder.
Begrip AUB.

Eindelijk....

Kritiek Raad voor Cultuur 'Archief kiest te sterk voor publiekstaak' De Raad voor Cultuur is bezorgd over de nieuwe koers van het Nationaal Archief. Te veel aandacht voor publieksbereik dreigt ten koste te gaan van de kerntaken, waarschuwt de Raad. Het Nationaal Archief, de opvolger van het Algemeen Rijksarchief, profileert zich als 'nationaal geheugen'. In het beleidsplan voor de komende vier jaar legt het archief sterk de nadruk op vergroting van het publieksbereik. De Raad voor Cultuur vindt dat die echter geen dominante rol mag spelen in het collectiebeleid. Zo legt het Archief de nadruk op vier thema's waarvan men verwacht dat er veel belangstelling voor is: politieke geschiedenis van de 19de en 20ste eeuw, het koloniale - en handelsverleden, de bevolking van Nederland en het landschap van Nederland. De Raad vindt die keuze voorbarig, er is geen marktonderzoek naar gedaan. Uit het advies: ,,Dit is kwalijk omdat niet alleen publieksgerichte initiatieven maar ook prioritering en keuzes ten aanzien van behoud en acquisitie aan deze thema's worden opgehangen.'' Het Nationaal Archief is in juni 2002 opgericht, als opvolger van het toen 200 jaar bestaande Algemeen Rijksarchief. In de missie staat dat men archieven van de rijksoverheid en particulieren beheert om het publiek te informeren over de geschiedenis van Nederland en om de cultuurbeleving te stimuleren. Voormalig staatssecretaris Van der Ploeg (Cultuur) vroeg de Raad om een advies over de plannen van het archief. Volgens de Raad dient het Archief garant te staan voor de uitvoering van vier taken: beheren en beschikbaar stellen van archieven van de rijksoverheid; aanschaffen, beheren en beschikbaar stellen van particuliere archieven; onderhouden van contacten met het internationale archiefwezen met het accent op de oud-koloniën; fungeren als vraagbaak voor het publiek. In algemene zin mist de Raad ,,een duidelijke prioriteitsstelling'' bij de hoge ambities van het Nationaal Archief. Met het huidige budget zijn die ambites niet te realiseren, vreest de Raad. Op de nu verschenen beleidsverkenning moet volgens de Raad een beleidsplan volgen waarin de haalbaarheid van de nieuwe doelstellingen worden uitgewerkt.

[Misschien] Nieuw in de rechter kolom: de razende bol: elke dag een nieuwe one-liner van Pim Vermaat.

Update

Door zowel Couw als Dil wordt ik erop gewezen dat ik afspraken schend. Daar hebben ze helemaal gelijk in: onachtzaamheid van mijn kant. Mijn excuses.
Opnieuw: Heren, wilt u bijgaand plaatje (link zit erin) in de rechterbalk? De tekst wisselt elke dag. De schrijver, Pim Vermaat, was jaren lang verantwoordelijk voor de wereldbolletjes en - later - de krekels van de NRC.
Leek me wel een aardig ideetje :-)

Now please bear with me, because I'm still buzzing a little from that case and a half of BucklerTM non-alcoholic brewskies I shotgunned while celebrating our phenomenal smackdown of that lousy Jackass Party last night. It goes to show you - PRAYER WORKS - and if Jesus loves you - you can't lose! But man, if he hates you - you're a registered Democrat!

Complete text of president Bush's champagne victory toast to the Grand Old Party midterm elections morning-after celebration breakfast

Na de monsterlijke verkiezingsuitslag in Merika (de Merikanen kozen vóór oorlog en vrij wapenbezit) opent de NRC met de kop "George Bush eindelijk gekozen".
Ik blijf blij met de krant die met kop en schouders boven de rest uitsteekt.

Aen de hooch mogende edele heeren Staten Generael. Geeft ootmoedelijc te kennen Jacob Sijbrantssen Moll, burger tot Hoorn, hoe dat hij suppliant in dese sijne jonge domme jaren door seker quaet geselschap opgerockent ende misleyt sijnde, hem jegens Godt ende de hooch-overicheijt nu eenige maenden in 't faict van zeerooverije onbedachtelijk heeft verloopen, waer- over hij suppliant grootelicx berou ende leetwesen heeft; ende nu, door Godes genade, tot gesonder sinnen ende verstandt gecomen sijnde, heeft hem 't voorschreven geselschap ontruct 't selvige geabandonnert ende verlaten. Alles met volcomen hope ende vast vertouwen op uwer hoochmogende edele goedertierentheyt tot de welcke hij hem tegenwoordelic went. Versouckende ootmoedelijc pardon ende abolitie van 't voorschreven abuys, misdaet ende forfaict ende tot dyen eynde apostille op desen bij de welcke hem gegundt ende gegeven sij sauf conduit ende vrijgeley ten eynde hij suppliant versekert vrij ende onbevreest wederom in sijn vaderlandt mach keeren, hem tieren ende geneeren sulcx als een borger met eeren ende getrou ondersaet betaemt. Mits welcken hij suppliant nieuwe occasie ende oorsake sal hebben Godt Almachtich gestadelijc te bidden voor den welstandt van den lande ende voorspoet uwer hoochmogende edele regieringe etcetera. [NA 1.01.04, inv.nr. 7476: Lias Requesten, 1611]