Deze week heb ik een leuke opdracht gekregen: zoek zoveel mogelijk originele handtekeningen van historische personen. Het gaat lekker vlot: Piet Heyn, Michiel de Ruyter, Willem van Oranje, Philips II, Alva, maar ook Churchill, Hitler en Roosevelt en vele anderen waren snel gevonden.
De aanwinstencollecties en de particuliere archieven blijken ware fundgrübes te zijn voor allerlei correspondentie. Af en toe zit er een onverwacht juweeltje tussen. Zo vond ik in een handschriftenverzameling een overdruk van een Assyrisch spijkerschrift en tussen een verzameling brieven van Voltaire dit:

ets met dertig portretten van Voltaire, in de loop van zijn leven gemaakt

Tobacco use is heavily regulated by the state and smoking is strongly discouraged. A major study conducted by Oxford University demonstrated that homosexual conduct is three times more deadly than smoking. Homosexual behavior is fraught with adverse health affects. Again, this is not opinion, but documented medical fact. Public policy must not be ignorant of medical facts associated with this lifestyle and from a public policy perspective, the behavior should not be encouraged by affording it the status of marriage.

De kruidenmannetjes en kruidenvrouwtjes van de Universiteit Utrecht hebben het oudst bekende Nederlandse herbarium, het Petrus Cadé Herbarium uit 1566, op het net gezet. Hulde!
Dat zouden ze in al die suffe stoffige archieven ook eens moeten doen ;-)

Dag allemaal, efkes wat anders doen hoor ;-)

De koning is dood, leve de koning?

Dinsdagochtend, vlak na de opening van de studiezaal. Er komt een oudere man op de informatiebalie toegelopen. Hij vraagt of in het Nationaal Archief het notarieel archief van Den Haag bewaard wordt. Mijn collega antwoordt dat hij daarvoor naar het Gemeentearchief moet, een kleine vijf minuten wandelen verderop. De man trekt een zuur en misprijzend gezicht en briest: "Je wordt ook altijd van het kastje naar de muur gestuurd!" waarna hij de studiezaal uitbeent.

Ik zal zijn gezicht en zijn suggestie onthouden.

door Bas Heijne Land van stemmingen: dezelfde commentatoren die het afgelopen jaar bleven roepen dat de politiek meer naar het volk moest luisteren, verkondigen nu met eenzelfde heilige verontwaardiging dat de politiek in het geval van de uitgeprocedeerde asielzoekers niet moet zwichten voor volkse emoties. Eerst waren de politieke instituties verkalkt en in handen van een autistische elite; nu moeten dezelfde instellingen ineens gevrijwaard blijven van het sentiment van de straat. Tja. De neoconservatieve revolutie in Nederland heeft de afgelopen tijd toch al flinke averij opgelopen: de linkse politiek is nog maar nauwelijks begonnen haar fouten uit het verleden onder ogen te zien, of het boetekleed voor nieuw-rechts ligt al klaar. Zelfs de grootste voorstanders van de regime change in Irak zien nu ook wel in dat het wellicht niet zo'n goed idee was om een totalitair regime klakkeloos te vervangen door bloederige chaos en anarchie, met het onvermijdelijke fundamentalisme als gevolg. Dat die inval is afgedwongen met vals bewijsmateriaal en bewust opgeklopte dreiging, werpt een schril licht op de coalitie die de Irakezen democratie en ons een betere wereld beloofde. Vandaar dat je er van de voorstanders niets meer over leest. Ook de trotse verdedigers van de regering-Bush en de conservatieve revolutie hoor je niet vaak meer, en zeker niet meer zo luid, nu ook in de Verenigde Staten het besef is doorgedrongen dat voortvarendheid alleen niet genoeg is. Het geldt inmiddels als een perverse notie te denken dat vier jaar Bush jr. een zegen voor Amerika en de rest van de wereld is geweest. Het wordt akelig stil rondom Arend Jan Boekesteijn. En dan heb ik het nog niet eens over Israël, waar zelfs officieren van het leger weigeren de politiek van de voortdurende vernedering van een corrupte Sharon in de bezette gebieden uit te voeren. Ook ideologisch pakken zich donkere wolken samen. Nog niet zo lang geleden kon je als herboren conservatief onbekommerd de Verlichting in stelling brengen tegen islamitische achterlijkheid; doordat het Westen door middel van revoluties en geestelijke omwentelingen geleerd had kerk en staat te scheiden en de individuele vrijheid te koesteren, was een royale voorsprong op de islamitische wereld behaald. Tegenwoordig klinken steeds meer kritische geluiden. Het woord verlichtingsfundamentalist is ingeburgerd; de weerzin groeit tegen de fervente ongelovigen die er niet voor terugdeinzen de Nederlandse grondwet te herschrijven enkel om de islam een lesje te leren. Bovendien moeten ze erkennen dat het islamitisch fundamentalisme en terrorisme in hun streven naar een radicale transformatie van de mens nauw verwant zijn met het fascisme en het communisme - beide bastaardkinderen van de westerse verlichting. Het zijn de onvoorwaardelijke gelovigen in de Verlichting, met hun onredelijke geloof in zekerheden, die de afgelopen eeuw voor de grootste ellende hebben gezorgd. Die voorbije ontsporingen zouden behoedzaamheid moeten leren, in plaats van ferme taal en een hoge borst. Zoals H.J. Schoo vorige maand in Trouw schreef: ,,Nu vind ik ook dat de Verlichting met man en macht verdedigd moet worden tegen duistere krachten, maar gepoch op de superioriteit van het Westen, de seculiere staat en de gelijkheid van man en vrouw staan me tegen. Bovendien, voor je het weet schrijf je al die voortreffelijkheden nog aan jezelf toe. Die misplaatste eigendunk miskent ook de recentheid en fragiliteit van veel `verworvenheden', die steeds opnieuw doordacht, bevochten en geïnstitueerd zullen moeten worden.'' Ik ben het er helemaal mee eens - maar. Je kunt stellen dat ons wereldbeeld na de Tweede Wereldoorlog niet gebaseerd was op ons geloof in de Verlichting, maar juist op het wantrouwen tegen de ontspoorde Verlichting. Het fascisme en het communisme hadden redelijke mensen verleid om afschuwelijke dingen te doen, in naam van een betere wereld. Het blinde geloof in de rationele maakbaarheid van mens en wereld had intellectuelen overgehaald het uitmoorden van miljoenen mensen goed te praten. Als de twintigste eeuw de westerse mens iets duidelijk had gemaakt, was het dat hij zichzelf niet kon vertrouwen. Die wetenschap maakte angstvallig, en het is die angstvalligheid die grotendeels onze blik op de wereld van na de oorlog heeft gevormd - zowel wat de idealen van een Verenigd Europa betreft, als wat betreft het geloof in een multiculturele samenleving waarin een ieder zijn eigenheid zou kunnen behouden. Het fascisme was weliswaar verslagen, maar het zou ieder moment weer de kop op kunnen steken - in ons zelf. Discriminatie en racisme waren de erfvijanden. Het zijn naïeve idealen gebleken, en toch ook weer gevaarlijk ideologisch. Je kunt zeggen dat het wantrouwen tegenover het wankelmoedige ik de westerse mens te goed van vertrouwen tegenover de ander heeft gemaakt. De neoconservatieve irritatie met de linkse kortzichtigheid die al het eigene bij voorbaat verdacht en al het andere bij voorbaat heilig verklaart, is dus volkomen terecht. Maar in een poging om af te rekenen met dat tergende zelfwantrouwen, dreigen de nieuwe conservatieven het kind met het badwater weg te gooien. Dat kind heet scepsis. Het is goed wanneer een samenleving zich bewust is van haar fundamenten, maar de nieuwe pleitbezorgers van de Verlichting zijn nu al weer vervallen tot de zonde waardoor links zolang geteisterd werd: die van de zelfgenoegzaamheid. Dat is onsmakelijk, zoals Schoo schrijft. Het is ook gevaarlijk. De twintigste-eeuwse ontsporingen van een Verlichting die de waarheid in pacht meende te hebben, onderstreepten de noodzaak van een permanente scepsis jegens rotsvaste zekerheden en gebeeldhouwde opvattingen. Wat zich vandaag als een onomstotelijke waarheid voordoet, kan morgen een volkomen overspannen utopie blijken te zijn geweest. Zoals de Britse cultuurcriticus John Gray in het maandblad M van deze krant zei: ,,Achteraf kun je gemakkelijk vaststellen dat het om een absurde heilsverwachting ging. Maar dan is het te laat.'' Absurde heilsverwachtingen zijn er nu wel weer genoeg geweest - in de wereld na de val van het communisme, in Nederland tijdens de Fortuyn-revolte, in Amerika na 11 september, in Irak na de val van Saddam Hussein. Wie de onverlichte wereld de lessen van de Verlichting wil leren, zal zich in de eerste plaats moeten beroepen op een permanente scepsis - en bereid moeten zijn die op zijn eigen overtuigingen los te laten.

De volgende zin was zondag naar aanleiding van de dood van Pantani in het NOS-journaal te horen:

Frits Abrahams beschrijft vandaag in de NRC een patatje oorlog.

Een patatje oorlog bestaat uit doorgaans overvette friet, ten dele bedolven onder lagen mayonaise, satésaus en stukjes ui. Het zijn vooral die stukjes ui die het toch al volle aroma net dat cachet geven dat de onvrijwillige toeschouwer spontaan doet kokhalzen. Het is alsof er in je nabije omgeving bouillon wordt getrokken uit drie paar zweetsokken, een onsje oorschimmel en een te lang gedragen onderbroek van een tyfuslijder.

Morgen mag ik me om 10:00u melden in Leidschendam om daar een aanstellingsonderzoek te ondergaan. Behalve dit, een pagina van het bedrijf dat het assessment uitvoert, vind je op het net een mer-à-boire aan informatie over beïnvloedings- en managementstijlen, postbakkenproeven, presentaties, psychologisch doorzagen en wat dies meer zij.
We zien het wel. Ik heb het een en ander uitgeprint en ga zo naar huis. Eten, even lezen, een DVD-tje kijken en vroeg naar bed. Morgen bepaal ik mijn toekomst - of ik het nou wil of niet :-)

Dit aanbieden en dit toelaten; dan heb je het volgens mij niet helemaal begrepen.

Bericht is binnen: waarschijnlijk in de derde maar zeker niet na de vierde week van februari krijgen we weer verbinding.
Ik ben al zowat afgekickt na 2 maanden :-(

Ik weet dat het helemaal niet nodig is, maar toch begin ik een beetje nerveus te worden. Dadelijk heb ik (pas) het vierde sollicitatiegesprek van mijn leven, dit maal voor een functie die ik erg graag wil bekleden. Op het vlak van de persoonlijke omstandigheden geeft (de uitkomst van) dit gesprek sowieso een cruciale wending aan mijn leven, of het nu succesvol verloopt of niet.
Ik hou maar in mijn achterhoofd dat mijn sollicitaties tot nu toe altijd een uitstekend verloop en dito uitslag hebben gekend.