Ik heb zojuist eindelijk tijd gehad om alle reactie-threads sinds het posten van het Dream Theater-verhaal eens goed door te lezen. Ik heb me geërgerd, heb gelachen, me moedeloos en gekwetst gevoeld en er eens rustig over nagedacht. Puntje bij paaltje: ik ben het uiteindelijk met Couw en Kusvanzus eens: censuur is het verkeerde middel. Zeker nu er nog geen reactie van Dil, de derde driepinter, op de IP-ban van Joep is geweest, heb ik besloten de ban op te heffen. Stoten onder de gordel kan ik beter via een ander kanaal oplossen [NB: dit is GEEN uitnodiging!].

Het woord wordt verspreid...

In het kader van Gedichtendag (wie verzint dat soort dingen eigenlijk?) een bijdrage mijnerzijds:

De Belgische kardinaal Joos, een simpele boerenpriester die door een vriendendienst kardinaal werd, vliegt eens flink uit de bocht.
Het mooie van de natuur is dat al die abjecte relicten vanzelf afsterven.

Omdat mijn laatste posts steeds een berg reacties teweegbrachten vandaag maar eens een quote.

Bijna alle kunst in deze tijd streeft naar imbecilisme, naar belediging van het gezonde verstand, naar uitbanning van elke esthetiek, en misschien is daarom dit stuk zo geliefd bij een handvol zich noemende kunstenaars die geen talent hebben en het liefst een stuk zonder betekenis of inhoud willen spelen.

Zondagavond bezocht ik op aanraden van Joep in het Rotterdamse Ahoy' een concert van Dream Theater. Ik was nog nooit met de naam - laat staan met de muziek - van deze band in aanraking gekomen, en dat wil meestal wel wat zeggen. Een beetje voorbereidend werk is nooit weg als je naar een onbekende band gaat. Helaas was er dit keer van inluisteren bitter weinig terecht gekomen. Dat werd dus op goed geluk naar Rotterdam, à raison van een dikke veertig euri. En maar hopen dat het een goede gok zou zijn. Joep was in ieder geval enthousiast.
Ahoy' was hoofdzakelijk gevuld met langharige, al wat kalende oudere jongeren. Naast de obligate Dream Theater t-shirts viel er een verrassend grote collectie Iron Maiden-kleding te bewonderen, waardoor me een onaangenaam voorgevoel bekroop. Het bij me steken van een setje oordoppen leek opeens een slimme zet. Standje elf werd dan ook ruim bereikt.
Zelden heb ik zo'n ongeinspireerd optreden gezien. Dream Theater bracht haast klassieke hardrock, zonder een greintje humor. De nadruk lag op de techniek. Wat zeg ik, er lag helemaal geen nadruk, het ging om de techniek. Iets saaiers is bijna niet voor te stellen.
De drummer had zich gespecialiseerd in het "betere voetenwerk", wat zich uitte in het opstellen van maar liefst drie bass-drums (alsof je drie benen hebt) en het daarop voortbrengen van een continue dreun die op menige gabber-plaat niet zou misstaan. Popeye speelde bas: zijn bovenarmen waren iel en mager, zijn onderarmen gezwollen van de vingerspieren. Alleen het blikje spinazie ontbrak eraan. Op zijn vijfsnarige bas (godzijdank geen zessnarige zoals in het inleidende filmpje - zessnarige bassen staan immer garant voor een flinke dosis aanstelleritis) bracht hij middels minimaal 10 aanslagen per seconde een grommend gerommel als van een op hol geslagen divisie tanks voort, waar in het geheel geen melodie in te ontdekken was. Niet zo vreemd als je de boel afstemt op metalen-kabel-op-ijzeren-plaat-stand en daar dan alle fantasieloze noten uit de toonladders van de gitarist op dubbelt.
Die gitarist (slag- en solo-) was snel. Vreselijk snel. Wereldkampioen triolen in een minuut proppen - en dat wil wat zeggen, want daar specialiseren die hardrockgasten zich in. Maar ook hem heb ik niet op enige melodie kunnen betrappen. De tweede gitaar bleek een orgel. Zo'n kale waus met een bak toetsen en een hele PC eraan gekoppeld om maar zoveel mogelijk te doen alsof-ie géén toetsen speelde, maar ruige gitaarsolo's. Wanneer het apparaat het geluid voortbracht waar die dingen voor bedoeld zijn, was het geheel zo verschrikkelijk om aan te horen dat je de leden van Modern Talking met alle liefde als je vrienden zou beschouwen.
De zanger was een pathetische aansteller, zo eentje waarvan je verwacht dat-ie in de kroeg stoer gaat staan opsnijden tegen de meiden, dat-ie in een rock-bandje zit, maar als puntje bij paaltje komt een bol sokken in z'n onderbroek blijkt te hebben gestoken. Kort gezegd: van de cursus klassieke zang op het conservatorium verwijderd wegens gebrek aan talent.
De lichtshow was van een niveau dat ik in de 21ste eeuw niet had verwacht. Ze waren er allemaal: fractals, kaleidoscopische effecten en toppunt van moderne techniek: afbeeldingen van DNA. Whoe! Ruig! Ik bleef me maar afvragen wanneer de drummer nou eindelijk eens zou exploderen.
Humorloze, ongeinspireerde en technisch perfecte dreun - het juiste woord was snel gevonden: fascistenherrie. Maar zelfs de daarbijbehorende demagogie ontbrak: als je een beetje kunt nadenken weet je ook wel dat een afgeladen Ahoy' niet uit zijn dak gaat van het af en toe scanderen van "come on people" door de zanger. De langharige aap op het podium had dat nog niet bedacht.
Toen ik de trein in stapte was ik blij dat ik naar huis mocht. Ik begrijp het waarschijnlijk niet, kan het niet volgen. Het zij zo.

Begin december hebben we een nieuw ADSL-abonnement aangevraagd. In vier weken tijd zou alles geregeld zijn - de week kerst-nieuwjaar tel je daar dan maar gewoon bij op. Toch gebeurt er niets. Medio januari neem je contact op met je nieuwe provider: gaat het nog lang duren? Blijkt men te wachten op de verbinding: de aanvraag is bij de KPN in behandeling. En zoals iedereen weet denken ze bij de KPN nog steeds dat ze een staatsbedrijf zijn, zodat je verzoek rustig een maand of twee onderop een stapel kan blijven liggen. Geduld, geduld... Grrrr, net nu ik naar andere woonruimte wil zoeken.
Weg met die monopolisten!

Aquabrowser is een kruising tussen een zoekmachine en een thesaurus. Door het programma al de documenten die je online aan wilt bieden te laten doorzoeken, bouwt het een thesaurus die enerzijds associatief en anderzijds op basis van spelling opgebouwd is.
En dat levert een boel surfplezier op:

voorbeeld 1

voorbeeld 2

I also have a message for the people of Iraqistan. You will not have to fear the rule of Saddam Hussein ever again. Gone are the torture chambers, secret police, and Baathist corruption. And in their place are Camp X-Ray, a trigger-happy occupying army, and Halliburton contracts. Sure, you may still be without electricity, but those dandy car bombs sure light up the night sky, huh? Fortunately, you can take heart in knowing that in the history of Iraq, the sun has risen on a hopeful day, revealing a gleaming American boot, whose enormous Christian sole you are required to lick with fevered reverence while your vast oil reserves are quietly siphoned into American supertankers. And once we've reinvented your sorry social, political, and religious cultures in our own image, we shall up and nobly sail away on chariots made of clouds, pulled by white-winged stallions, waving goodbye to all the mustachioed men, women and children of Muslamia.

Zo, nou is het wel mooi geweest.
Sinds half december is het hier maar slappe hap. OK, dat Dil en ik geen verbinding hebben is daar een goede rotsmoes voor en dat de feestdagen een ieder compleet lam en gesloopt achtergelaten hebben ook. Maar dat wil nog niet zeggen dat "gewoon doorloggen" niet naast "(weer) stoppen met roken" in het rijtje goede voornemens voor 2004 staat.
Ook al ben ik strontchagrijnig doordat ik nauwelijks slaap van de afkickverschijnselen, ook al heb ik nog steeds geen verbinding thuis, ook al baal ik dat het op het werk nog net zo chaotisch is als in 2003, ook al bedekt sinds vannacht een groene waas van snot mijn hersens, ik beloof dit jaar mijn best te doen op Driepinter.
En nu weer aan de bak.

Het is de Merikanen wèl gelukt...