Sinds de opkomst van de house valt het allemaal niet meer mee het juiste etiket op de juiste muzieksoort te plakken - met alle consequenties van dien (hoe kom ik toch aan die takkeherrie?).
Gelukkig is er nu de Guide to Electronic Music, compleet met vele voorbeelden, zodat je voortaan dezelfde taal als je platenboer kan spreken.

Hier de lijst.

Het is een week na de operatie en alles lijkt allemaal goed te gaan. Er waren geen complicaties en ik had geen enkele last van de narcose. De sinus bleek klein te zijn zodat de wond netjes gehecht kon worden, terwijl me van te voren een open-wond-genezing van twee tot vier maanden in het vooruitzicht was gesteld. Een flinke meevaller.
Ik voel me prima maar ben nog niet echt mobiel: lopen gaat als een oude man, zitten houd ik niet langer dan een kwartier vol en in bed lig ik steeds te draaien als ik niet op mijn buik lig. En de hechting is er nog niet uit - dat gebeurt op zijn vroegst pas aanstaande dinsdag. Dit betekent allemaal dat ik nog een aantal dagen thuis zal blijven, waarschijnlijk nog de hele komende week. Enerzijds is dat heerlijk ontspannend: ik heb eindelijk de tijd om te lezen, te luisteren en te kijken, maar anderzijds voelt het een beetje als spijbelen. Ik wil onderhand weer eens echt iets kunnen doen. Ik begin het contrast tussen Lx, die werkt en zorgt en doet, en mezelf, 90% van de tijd in horizontale positie, vervelend te vinden. Voel me een uitvreter.
Nou ja, ik houd het maar op "ik ben niet ziek - ik ben niet heel".

Over een half uurtje vertrek ik naar het ziekenhuis om mijn zo mooi gekweekte sinus pilonidalis weg te laten halen. Een simpele ingreep, maar ik mag wel een volledige narcose ondergaan. En van kunnen zitten zal het wel eventjes niet komen.
Eerst het lijf, dan het log ;-)

Ik kan me om weinig dingen opwinden, maar lomp gedrag - daar kan ik slecht tegen. Als frequent treinreiziger vind ik het niet minder dan normaal om, wanneer de trein gearriveerd is, mensen eerst uit te laten stappen voordat je er zelf in probeert te komen. Mensen die zich niet naar die regel gedragen (en dat zijn lang niet altijd alleen maar 'jongeren') kunnen steevast op een extra laag gebromd 'eerst even netjes buiten wachten, lomperik' van me rekenen.
Vanochtend was het weer raak. Nog voordat de eerste passagiers uit de net gearriveerde trein waren gestapt, stonden er al vier nieuwelingen op het balkon te duwen. Een vijfde wilde ook deel hebben aan de worstelpartij en vergat in zijn gedrang de spiksplinternieuwe I-pod in zijn hand. De duwerd verloor zijn grip op het ding en de muziekdoos verdween pardoes in het gat tussen perron en trein en stuiterde buiten ieders bereik. Luide krachttermen waren niet van de lucht.
Naast me hoorde ik iemand zacht mompelen 'Dat krijg je er nou van'. Tevreden bedacht ik me dat er soms toch een soort gerechtigheid bestaat.

Het is zo ver: eindelijk een weekje échte vakantie. Komende week zitten Lx en ik op de fiets ergens in het noorden van het land. Zodoende doe ik er alhier even het zwijgen toe.
Omdat Dil nog in geen velden of wegen te bekennen is en Couw morgen óók al de benen neemt zal het hier tijdelijk nog veel rustiger dan normaal worden.
Daarom verwijs ik met plezier naar mijn springplank.

Waar had ik dit ook al weer eerder gehoord?